Andreas Karaviotis
Μόλις τώρα
Μόλις τώρα
Ήταν Μάιος 2011.
Έπινα καφέ με την γιαγιά μου στο σπίτι της. 93 χρονών και μυαλό ξυράφι. Συζητούσαμε για οικογενειακά μας θέματα. Η τηλεόραση ήταν πιο πέρα και έδειχνε ειδήσεις με χαμηλωμένη την ένταση. Εγώ είχα το νου μου, και στην γιαγιά και στις ειδήσεις. Κάποια στιγμή ο δημοσιογράφος μιλάει για ξένους επίτροπους στα υπουργεία. Σταματάει η γιαγιά την συζήτηση και μου λέει: "Το άκουσες αυτό;". Το άκουσα, της λέω, μην ξέροντας τι ακριβώς άκουσε...
"Έχετε κατοχή" μου λέει. "Οι ξένοι δεν ανοίγουν τα σεντούκια του σπιτιού σου για δικό σου καλό. Τα έχω ζήσει. Θα τα βρείτε μπροστά σας. Τους δώσανε τα κλειδιά και θα αλωνίσουν. Ο Θεός να σας βοηθήσει, γιατί δεν είστε καπάτσοι όπως εμείς τότε. Ούτε τα έχετε περάσει για να ξέρετε. Σας το φέρνουν με τρόπο. Εμείς φτιάχναμε τα πράγματα που χρειαζόμασταν μόνοι μας κι έκοβε το μυαλό μας. Δεν είχαμε τηλεόραση. Μαζευόμασταν και συζητάγαμε και ξέραμε τι μας γίνεται. Δουλεύαμε στα χωράφια και ήμασταν γεροί. Περάσαμε πολέμους και ταραχές. Πείνες και δυστυχίες. Αλλά αντέξαμε και τους ξαποστείλαμε. Εσείς είστε άλλη πάστα. Ετοιματζήδες και καλόπιστοι. Σας κάνουν ότι θέλουν."...
"Το ξέρω γιαγιά, το ξέρω".. Είχα ακούσει τόσες πολλές ιστορίες από την γιαγιά, που καταλάβαινα πολλά περισσότερα από όσα θα ήθελα...
Έφυγε μετά από 3 χρόνια.. Στην μνήμη της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου