Το νέο βιβλίο του Κώστα Λάμπου, "Η Γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας" (Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας, ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας)

Οι εκδόσεις ΚΟΥΚΚΙΔΑ παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του Κώστα Λάμπου

"Η Γέννηση 

και ο θάνατος 

της ατομικής ιδιοκτησίας"

(Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα βίας, εξουσίας,

ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας)

Υπάρχουν λέξεις τοξικές και βιασμένες, έννοιες ταμπού, γλώσσες ευνουχισμένες που δεσμεύουν τον Νου και κοιμίζουν συνειδήσεις, για να υποτάξουν το υποκείμενο της ιστορίας και δημιουργό του πολιτισμού, τον εργαζόμενο άνθρωπο και να τον μετατρέψουν σε αντικείμενο των βιαστών της ιστορίας που την γράφουν οι εξουσιαστές, που κατά τον πατριάρχη του μανιακού καπιταλισμού, τον Ρότσιλντ, υποτίθεται ότι «εκτελούν το έργο του θεού», φυσικά για λογαριασμό τους. Λέξεις, έννοιες και γλώσσες που μας εντάσσουν σε προκατασκευασμένα σχήματα σκέψης, μύθους, ιδεολογήματα και συστήματα συμφερόντων που καταστρέφουν τη φαντασία, την περιέργεια, την αμφισβήτηση και την έρευνα για τη σχέση του Εγώ με το Εμείς, της κοινωνίας με τα μέλη της, της ανθρωπότητας με τη Βιόσφαιρα και το Σύμπαν. Σχήματα και συστήματα κλισέ για τον ευνουχισμό της σκέψης για τον στραγγαλισμό της αυτοπεποίθησης, του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειάς μας, με σκοπό να μας καταστήσουν μοιρολάτρες, δούλους υποτιθέμενων θεών, για να μην κατανοούμε ότι με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε δούλοι συνανθρώπων μας που πρόδωσαν την ανθρωποσύνη, την ανθρωπία τους και την κοινωνία που τους γέννησε, τους ανέθρεψε και τους εμπιστεύτηκε. 

Τέτοιες έννοιες, όπως λ. χ. τα κατηγορήματα: ‘οι νόμοι είναι δίκαιοι’, ‘οφείλουμε υπακοή στους νόμους’ ‘η ατομική ιδιοκτησία είναι ιερή’, ‘η ατομική ιδιοκτησία είναι φυσικό δικαίωμα’, η ατομική ιδιοκτησία είναι πηγή ασφάλειας και ελευθερίας’, ‘είμαστε όλοι ίσοι ενώπιον του θεού και των νόμων’ ‘ο θεός είναι ο δημιουργός μας’, ‘ο θεός είναι δίκαιος’, ‘ο θεός είναι μεγάλος’, η ‘αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι λαϊκή εξουσία’ ‘ο λαός είναι κυρίαρχος’, ‘πίστευε και μη ερεύνα’ και πολλά άλλα, τα οποία έχουν καταχρηστικά, εξαιτίας της άγνοιας, της βίας, της εξαπάτησης και της ‘εξ’ αποκαλύψεως αλήθειας’, καταγραφεί στη συνείδησή μας ως ‘αξιωματικές αλήθειες’ και ως ‘ηθικές αξίες’ ρυθμιστές της ζωής μας. 

‘Αξιωματικές αλήθειες’ και ‘ηθικές αξίες’ που αρνούνται την επιστήμη, την ιερότητα της ζωής, την κοινωνική ισότητα, την ελευθερία και την ευτυχία γίνονται αναπόφευκτα αντικείμενο αμφισβήτησης, η οποία όμως ορίζεται ως ‘αμαρτία’, ως ‘παρέκκλιση από την κανονικότητα’, ως παραβατικότητα και ως ‘έγκλημα καθοσιώσεως’, με κατάληξη το στίγμα του ‘εχθρού του λαού και της τάξης’, την κοινωνική απομόνωση, την φυλακή, τον εγκλεισμό σε κάποια ‘λευκά κελιά’, σε κάποιο κολαστήριο: Μακρόνησο, Γκουαντάναμο, ή Γκουλάγκ και φυσικά την επίγεια και την υποτιθέμενη μεταθανάτια κόλαση. Όταν μάλιστα η αμφισβήτηση εκδηλώνεται ως κοινωνική δυσαρέσκεια και αναταραχή τότε επιστρατεύεται η ‘λογική των όπλων’ της εξουσίας και της καταστροφής, με τελικό όμως αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, να πρυτανεύσει η λογική της ιστορίας και η βούληση της κοινωνίας που δίνει τέλος στη όποια τυραννία και κάνει το επόμενο βήμα προς τον πολιτισμό της αμεσοδημοκρατικής κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, της οικονομίας των κοινών αγαθών και της κοινωνικής ισότητας.

Υπάρχει βέβαια και η εναλλακτική επιλογή, προσφορά των θρησκευτικών και εξουσιαστικών ιερατείων, όπως αυτή της μη-αμφισβήτησης τέτοιων κατηγορημάτων και η υποταγή στους σκοταδιστικούς κοινωνικούς προδότες-εξουσιαστές και στους εμπόρους θεών, πολέμων, ουσιών, ανοησιών και ψευδαισθήσεων, που οδηγεί ακόμα πολλούς στην ιδεολογική και στην κομματική οπαδοποίηση, ή/και στην θρησκοληψία, στον φονταμενταλισμό, στο τζιχάντ και στην σκοταδιστική-θρησκευτική ποιμνιοποίηση με κατάληξη τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα. 

Το δοκίμιο ‘Η γέννηση και ο θάνατος της ατομικής ιδιοκτησίας’ επιχειρεί να προσβάλει τα ταμπού, τα ιερά και τα όσια κάθε εξουσίας, να απομυθοποιήσει το ‘ιερό δισκοπότηρο’ του καπιταλισμού, την ατομική ιδιοκτησία και να φέρει στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου το πρόβλημα της οικονομικοκοινωνικής ανισότητας, που καταδικάζει την ανθρωπότητα να πορεύεται στην αυτοκαταστροφή μέσω της καπιταλιστικής παρακμής και βαρβαρότητας. Αυτή η μελέτη τολμά να αναμετρηθεί με την έλλειψη αντίστοιχων μελετών και να καλύψει ένα, καθόλου τυχαίο, κενό στη σχετική βιβλιογραφία και παρ’ όλα αυτά αποδείχνει πειστικά και τεκμηριωμένα ότι όλα τα αυταρχικά, αντιδημοκρατικά και εκμεταλλευτικά οικονομικοκοινωνικά συστήματα και ιδιαίτερα ο απάνθρωπος και καταστροφικός καπιταλισμός εδράζονται πάνω στον υποτιθέμενο ‘ιερό’ θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας, νόθο παιδί άγνοιας, σκοταδισμού, βίας και εξουσίας, ο οποίος γεννάει οικονομικές, κοινωνικές, περιφερειακές και εθνικές ανισότητες και συγκρούσεις που συνθλίβουν άτομα, οικογένειες, πόλεις και έθνη, οικονομίες, κοινωνίες και πολιτισμούς. Τέλος αυτή η ανάλυση επιβεβαιώνει την Λογική των Αιώνων και των Λαών και την αλήθεια των αγώνων ότι ο καπιταλισμός, όπως και κάθε προηγούμενο εκμεταλλευτικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα και η ατομική ιδιοκτησία δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας, γιατί:

· ‘Τα πάντα ρει και ουδέν μένει ως έχει’, 

· Η πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα, την άμεση δημοκρατία και την αταξική κοινωνία συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη, και 

· "Μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος". 

~~~~~~~~~~

Περιεχόμενα:

Πρόλογος του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου.

Σημείωμα του συγγραφέα.

Προμύθιο: Όσο βαραίνει η σκοτεινιά κι όσο ο Φόβος μένει…

Κεφάλαιο Α.: Η ατομική ιδιοκτησία ως φαινόμενο, έννοια και εξουσία: Για την έννοια, την καταγωγή και τη φύση της ατομικής ιδιοκτησίας. Ατομική ιδιοκτησία και άτομο. Ατομική ιδιοκτησία και οικογένεια. Ατομική ιδιοκτησία και οικονομία. Ατομική ιδιοκτησία και κοινωνία. Ατομική ιδιοκτησία, πολιτική και πολιτικά δικαιώματα. Ατομική ιδιοκτησία και πολιτισμός. Ατομική ιδιοκτησία και περιβάλλον. Ατομική ιδιοκτησία και Ηθική. Ατομική ιδιοκτησία και Δημοκρατία. Ατομική ιδιοκτησία, παγκοσμιοποίηση και τρομοκρατία. Ατομική ιδιοκτησία και ελευθερία.

Κεφάλαιο Β.: Η ιστορική εμφάνιση και η διαδρομή της ατομικής ιδιοκτησίας, Προϊστορικές, προ-ιδιοκτησιακές κοινωνίες. Προκαπιταλιστικές μορφές έγγειας ιδιοκτησίας. Η γέννηση της ατομικής ιδιοκτησίας και η Παγίδα του Σόλωνα. Οι μεταμορφώσεις της ατομικής ιδιοκτησίας. Η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία. Η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία ως ιδεολογία. Η καπιταλιστική ατομική ιδιοκτησία στην πράξη. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα εμφύλιων και μεγάλων γεωπολιτικών συγκρούσεων. Η ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα παγκόσμιας συνομωσίας με στόχο τη Νέα Φασιστική Τάξη Πραγμάτων.

Κεφάλαιο Γ.: Περιοδολόγηση της ιστορίας της ιδιοκτησίας: Το στάδιο της ακτημοσύνης. Το στάδιο της κοινοκτημοσύνης. Το στάδιο της ατομικής ιδιοκτησίας. Η διαρκής διεκδίκηση της κοινοκτημοσύνης. Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης (1342-1350). Η Κομμούνα της Άνδρου (1822). Η Κομμούνα του Παρισιού (1871).

Κεφάλαιο Δ: Παρακμή και θάνατος των τεράτων και της ατομικής ιδιοκτησίας. 

Επιμύθιο. 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.

SUMMARY

_____________

Έκδοση και Κεντρική διάθεση: ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Θεμιστοκλέους 37, 106 77 Αθήνα. Τηλ.: 210 3802644, E-mail: koukkida.edit@yahoo.gr. Σελίδες 274, Τιμή € 15.

~~~~~~~~~~

* «Στην ‘ατομική ιδιοκτησία ως μήτρα εξουσίας ανισότητας, εγκληματικότητας, σκοταδισμού και ανηθικότητας’, αναφέρεται το νέο δοκίμιο του Κώστα Λάμπου, συνεχίζοντας την αντισυμβατική του κριτική, που τόσο εύστοχα ανέλυσε στα προηγούμενα έργα του, για την εδραίωση του απόλυτου ατομικισμού στην τρίτη χριστιανική χιλιετία. 

‘Κατ’ αυτήν την μεγάλη περίοδο’ γράφει, ‘της ανθρώπινης ιστορίας χωρίς ατομική ιδιοκτησία, που χρονολογείται με εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια, κατά την οποία το ανθρώπινο είδος εξελίχθηκε από αγελαίο τροφοσυλλεκτικό τετράποδο σε κοινωνικά σκεπτόμενο δίποδο και εξασφάλισε την επιβίωσή του, φαίνεται πως εκείνο που ενδιέφερε τα μέλη του δεν ήταν ο πλούτος, ως εξουσία του ενός σε βάρος των άλλων, αλλά η ασφαλέστερη ατομική και συλλογική επιβίωση και ευτυχία’. 

Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί και ο αναγνώστης ‘μορφώνεται’ με το πλήθος των αναφορών από κορυφαίους ανθρώπους του πνεύματος και των συγγενικών με το θέμα του ερευνητών, ενώ ο ταλαντούχος συγγραφέας, γνωρίζοντας την εκ των προτέρων κριτική που ενδεχομένως θα του ασκηθεί, έγκαιρα παίρνει τις αποστάσεις του από εκείνους οι οποίοι στις αρχές του 20ου αιώνα κατήργησαν μεν την ατομική ιδιοκτησία χωρίς να πετύχουν ούτε την ευτυχία ούτε την ευδαίμονη συλλογική επιβίωση.

Πολλές απορίες σας για το πώς έφτασε ο πλανήτης γη στη σημερινή οικονομική και περιβαλλοντική κρίση, θα απαντηθούν μέσα από τις σελίδες του εξαιρετικά επίκαιρου αυτού βιβλίου».

Αθήνα, Σεπτέμβρης 2016

Βασίλης Βασιλικός

~~~~~~~~~~

«Το βιβλίο αυτό του Κώστα Λάμπου που κρατάτε στα χέρια σας, όπως και τα υπόλοιπα που έγραψε τα τελευταία χρόνια, διακρίνεται, πριν από όλα, για ένα αναμφισβήτητο και πολύ σημαντικό προσόν.

Ξαναγυρνάει τη συζήτηση στα πιο θεμελιώδη ζητήματα της κοινωνίας και του πολιτισμού μας, αυτά που επιδιώκεται λυσσωδώς στην εποχή μας να μη συζητιούνται, να θεωρούνται αυτονόητα και δεδομένα και ασφαλώς να μην τίθενται σε οποιαδήποτε αμφισβήτηση. Κεντρικό ανάμεσά τους ο θεσμός της Ατομικής Ιδιοκτησίας, ιδιαίτερα των μέσων παραγωγής, από τους βασικότερους της σημερινής κοινωνικής μας οργάνωσης και της κουλτούρας που την συνοδεύει».

Αθήνα Δεκέμβρης 2016

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

~~~~~~~~~~

Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν να ξεφύγουν από τη φωτιά για να σωθούν εκτός από ένα πολύ μικρό αλλά πανέμορφο πουλάκι, το κολιμπρί το οποίο παίρνει με κάθε πέταγμά του στην πιο κοντινή πηγή όσο νερό χωράει στο ράμφος του και το ρίχνει στη φωτιά για να τη σβήσει. Τα άλλα ζώα κοιτάνε αμήχανα και φοβισμένα και προσπαθούν να το πείσουν για την επικινδυνότητα και τη ματαιότητα της πράξης του. Τότε το κολιμπρί τους απαντά: «Κάνω αυτό που μου αναλογεί, κι αν θέλετε να σωθείτε και να σωθεί και το κοινό μας σπίτι κάντε κι εσείς ό,τι σας αναλογεί». 

Πανάρχαια αφρικάνικη ιστορία

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ - Περί «ατομικής πνευματικής ιδιοκτησίας», δημιουργίας, παραγωγής και διακίνησης βιβλίων και άλλων πνευματικών έργων.

Περί «ατομικής πνευματικής ιδιοκτησίας», δημιουργίας, παραγωγής και διακίνησης βιβλίων και άλλων πνευματικών έργων.

   ΑΝΟΙΧΤΗ  ΕΠΙΣΤΟΛΗ  

του συγγραφέα Κώστα Λάμπου,

claslessdemocracy@gmail.com, 
http://classlessdemocracy.blogspot.gr/2017/07/blog-post_12.html

Χαϊδάρι, 12 Ιουλίου 2017

Προς

την Υπουργό Πολιτισμού, κυρία Λυδία Κονιόρδου, grplk@culture.gr,

τον Υπουργό Παιδείας και Έρευνας, κύριο Κώστα Γαβρόγλου, k.gavroglou@parliament.gr

Κοινοποίηση:

ΟΣΔΕΛ, info@osdel.gr,

Ένωση Ελληνικού Βιβλίου (ΕΝ.ΕΛ.ΒΙ) info@enelvi.gr

Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων info@eeths.gr

Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ) eel@otenet.gr

Εταιρεία Συγγραφέων info@authors.gr

Κύκλος Ποιητών info@poetscircle.gr

Σύλλογος Ελληνικού Επιστημονικού Βιβλίου (ΣΕΕΒΙ) seebi.gr@gmail.com

Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών (Σ.Ε.Β.Α.) info@seva.gr

Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου (Σ.ΕΚ.Β) books@sekb.gr,

Θέμα: Περί «ατομικής πνευματικής ιδιοκτησίας», δημιουργίας, παραγωγής και διακίνησης βιβλίων και άλλων πνευματικών έργων.

Υπάρχουν πολλοί πονηροί μύθοι που δημιουργούν μια θολούρα γύρω από το θέμα της λεγόμενης ατομικής πνευματικής ιδιοκτησίας που διατηρούνται με την πίεση ισχυρών ομάδων συμφερόντων και όσον αφορά στο βιβλίο με κύρια δύναμη κρούσης το από μεγάλους εκδότες αποτελούμενο εκδοτικό κατεστημένο, ο σκληρός πυρήνας του οποίου ελέγχει την παραγωγή και την αγορά του βιβλίου με τρόπο που εκμεταλλεύεται συγγραφείς, μικροεκδότες, βιβλιοπωλεία, βιβλιοθήκες και αναγνωστικό κοινό, διαμορφώνοντας μια νοσηρότητα που πρέπει να αντικατασταθεί από έναν εξορθολογισμό με υπεύθυνη παρέμβαση της Πολιτείας. Μια παρέμβαση που θα στηρίζεται στην παραδοχή ότι στην επιστήμη, στις τέχνες και στον πολιτισμό δεν υπάρχει παρθενογένεση γιατί το πνευματικό έργο του καθενός μας ακουμπάει στο έργο όλων των προγενέστερων γενεών και συνεπώς αποτελεί δημιούργημα και πλούτο της κοινωνίας και ολόκληρης της ανθρωπότητας, τον οποίο θα έπρεπε να διαχειρίζεται η εκάστοτε Πολιτεία για λογαριασμό ολόκληρης της κοινωνίας, αποκλείοντας την στεγνή εμπορευματοποίηση της Γνώσης και του βιβλίου και ενθαρρύνοντας την ατομική και συλλογική δημιουργία αντίστοιχων επιστημονικά έγκυρων και κοινωνικά χρήσιμων έργων.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η προσφορά του καθενός συντελεστή παραγωγής και διακίνησης του βιβλίου δεν πρέπει να αμείβεται ανάλογα με τη συμμετοχή του σ’ αυτή τη διαδικασία και σύμφωνα με σαφείς κανόνες και ρητούς κανονισμούς της Πολιτείας που δεν θα αδικούν κανέναν, πράγμα που δεν συμβαίνει μέχρι σήμερα στην πράξη, αφού ο κύριος συντελεστής παραγωγής βιβλίου, ο συγγραφέας, βρίσκεται εκτεθειμένος στην ασυδοσία των περισσότερων και ισχυρότερων εκδοτών που τους επιβάλλουν λεόντειους όρους συνεργασίας, με εξαίρεση ίσως τους λεγόμενους ‘εμπορικούς συγγραφείς’, τα έργα των οποίων αποτελούν και εργαλεία πνευματικής και πολιτικής χειραγώγησης της κοινωνίας.

Είναι γνωστό λ. χ. ότι πολλοί μη ex officio προνομιούχοι συγγραφείς αναγκάζονται συχνά να πληρώσουν την έκδοση των βιβλίων τους με μόνη την «καλή πίστη», χωρίς καμιά έγγραφη δέσμευση των εκδοτών και χωρίς καμιά δυνατότητα να παρακολουθούν την κίνηση των βιβλίων τους τόσο σε επίπεδο αντιτύπων και επανέκδοσης, όσο και σε επίπεδο διακίνησης και πώλησης, με αποτέλεσμα η λεγόμενη ‘ατομική πνευματική ιδιοκτησία’ των συγγραφέων να αποτελεί γράμμα κενό περιεχομένου.

Για τα σχετικά με αυτό το κερδοφόρο, αλλά βιβλιοκτόνο χάος της βιβλιοπαραγωγής στη χώρα μας απευθύνθηκα αρκετές φορές στον ΟΣΔΕΛ και πρόσφατα και στην υπουργό πολιτισμού, χωρίς ωστόσο να τύχω απάντησης. Αυτός είναι και ο λόγος της ανοιχτής επιστολής με αφορμή τη νέα δημόσια διαμάχη μεταξύ του βιβλιοεκδοτικού κατεστημένου και της Πολιτείας που προσπαθεί να μετριάσει κάπως την αδικία σε βάρος των βιβλιοθηκών, των αναγνωστών γενικά, των φοιτητών και των ερευνητών με την διευκόλυνση της φτηνότερης μελέτης και της επιστημονικής έρευνας με την ελεύθερη αναπαραγωγή για μη εμπορικούς σκοπούς έργων, βιβλίων και άλλων δημοσιεύσεων.

Είναι εντυπωσιακό ότι όλη σχεδόν η επιχειρηματολογία των «φορέων» κινείται τάχα γύρω από τους συγγραφείς. Αυτό όμως δεν ισχύει για όλους τους συγγραφείς αλλά για τους ex officio προνομιακούς συγγραφείς πανάκριβα κοστολογημένων και όχι σπάνια αμφιβόλου αξίας πανεπιστημιακών συγγραμμάτων που έχουν προκαταβολικά και για σειρά ετών εξασφαλισμένες πωλήσεις για να πλουτίζουν οι ίδιοι και οι εκδότες τους σε βάρος της παιδείας, της κοινωνίας και του δημόσιου ταμείου που κάνουν την παιδεία ακριβότερη και δυσκολότερη.

Αυτό όμως το σύστημα ισχύει μόνο στην Ελλάδα, ίσως και σε κάποιες τριτοκοσμικές χώρες, γιατί σε όλες τις άλλες χώρες η εκπαίδευσης λειτουργεί με το σύστημα του ανοιχτού συγγράμματος, που σημαίνει ότι το κράτος δεν αγοράζει πανάκριβα συγγράμματα για να τα προσφέρει δωρεάν τους φοιτητές, γιατί η εκπαίδευση στηρίζεται στην θεματικά οργανωμένη βιβλιογραφία που δίνει τη δυνατότητα στους φοιτητές να φωτοτυπούν τα σχετικά με το θέμα τους κεφάλαια των βιβλίων που τους δίνει τη δυνατότητα να μορφώνονται στη βάση των πολλών και διαφορετικών απόψεων και να μην περιορίζονται στη μία, μονότονη  και μοναδική του συγγράμματος του εξεταστή καθηγητή τους.

Συνεπώς ο ισχυρισμός ότι η τροπολογία που προωθείται βλάπτει τους συγγραφείς δεν είναι ισχυρός γιατί οι κοινοί θνητοί συγγραφείς έτσι κι αλλιώς δεν έχουν καμιά εποπτεία πάνω στην κίνηση των βιβλίων τους και είναι παντελώς απροστάτευτοι. Το γεγονός ότι αυτοί οι συγγραφείς δεν καταγγέλλουν τις σε βάρος τους αδικίες δείχνει ότι αποφεύγουν τη σύγκρουσή τους με τους εκδότες για να μπορούν έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες να επιστρέψουν στην κοινωνία όσα μπορούν από αυτά που της οφείλουν. Αλήθεια είναι ότι θα περιορίσει την κερδοσκοπία των μεγαλοεκδοτών, τον πλουτισμό των προνομιακών συγγραφέων, αλλά θα διευκολύνει την ελεύθερη πρόσβαση στη Γνώση μεγαλύτερων στρωμάτων της κοινωνίας.

Η Πολιτεία μπορεί και πρέπει να ξαναδεί συνολικά τα προβλήματα του χώρου του βιβλίου και να θεσμοθετήσει κανόνες και νόμους που θα αποκλείουν την αισχροκέρδεια, την φοροδιαφυγή, την εκμετάλλευση με αντικείμενο το βιβλίο, που θα κατοχυρώνουν τα λογικά δικαιώματα όλων των συντελεστών παραγωγής βιβλίου και θα προσφέρουν φτηνό και χρήσιμο βιβλίο στο αναγνωστικό κοινό.

Με τιμή

Κώστας Λάμπος

ΥΓ. Για όσους ενδιαφέρονται για μια άλλη προσέγγιση  του θέματος της ιδιοκτησίας γενικά: Κώστας Λάμπος Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΥΚΚΙΔΑ, ΑΘΗΝΑ 2017,
http://classlessdemocracy.blogspot.gr/2017/04/blog-post_28.html

~~~~~~~~~~~~~

Παράρτημα με τις σχετικές παρεμβάσεις μου για πληρέστερη ενημέρωσή σας:

Κώστας Λάμπος

Αγίας Παρασκευής 66

12462 ΧΑΪΔΑΡΙ

Χαϊδάρι, 12.05.2017

Προς

την Υπουργό Πολιτισμού

Αγαπητή κυρία Κονιόρδου,

Χαίρομαι που επιτέλους κάποιος αποφάσισε να διαμορφώσει μια σοβαρή πολιτική για το βιβλίο στην Ελλάδα.

Για να είναι όμως αποτελεσματική αυτή η πολιτική πρέπει να λάβει υπόψη της και να θεραπεύσει μια σοβαρή παθογένεια της σχέσης συγγραφέων με τους εκδότες, αφού στα χέρια των περισσότερων οι συγγραφείς γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και τα βιβλία αντικείμενο νεποτισμού, παρεοκρατίας και αισχροκέρδειας.

Για το θέμα αναφέρθηκα αρκετές φορές στον ΟΣΔΕΛ, αλλά δεν είδα κανένα σχετικό μέτρο και δεν πήρα και καμιά απάντηση, προφανώς γιατί ξεπερνά τις αρμοδιότητές του.

Σας κοινοποιώ μερικές από τις παρεμβάσεις μου για να δείτε το πρόβλημα και η ιστορία του πολιτισμού θα σας πίστωνε την αντιμετώπισή του.

Στη διάθεσή σας για ότι σχετικό.

Καλή δύναμη.

Κώστας Λάμπος

Οικονομολόγος - Συγγραφέας

~~~~~~~~~~~~~

Κώστας Λάμπος

Αγίας Παρασκευής 66

12462 ΧΑΪΔΑΡΙ

Χαϊδάρι, 24.02.2016

Προς τον ΟΣΔΕΛ

Καλημέρα σας,

ευχαριστώ για την ενημέρωση και συγχαρητήρια για την καινούργια Βάση Δεδομένων, που επιτρέπει την πλήρη καταγραφή των έργων και των συντελεστών του βιβλίου.

Λείπει μόνο ο ουσιαστικός έλεγχος των εκδοτών σε βάρος των συγγραφέων, κάποιοι από τους οποίους παραβιάζουν τα ιδιωτικά συμφωνητικά με τους συγγραφείς και τυπώνουν, και ξανατυπώνουν τα βιβλία τους χωρίς να τους ενημερώνουν και φυσικά χωρίς να τους αποδίδουν τα οφειλόμενα συγγραφικά δικαιώματά τους και το εξίσου σημαντικό να μην αποδίδουν στην Πολιτεία και στον ΟΣΔΕΛ τα οφειλόμενα.

Είμαι βέβαιος ότι τεχνικά το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπισθεί, φτάνει να υπάρξει η πολιτική βούληση, την οποία μπορεί ο ΟΣΔΕΛ να την προκαλέσει.

Θα πρότεινα να υποχρεωθούν όλοι οι εκδότες να υπογράφουν Ιδιωτικά Συμφωνητικά με τον συγγραφέα τα οποία θα υποβάλλουν στην Εφορία και στον ΟΣΔΕΛ και στη συνέχεια να εξετασθεί η δυνατότητα ηλεκτρονικής καταγραφής των πωλήσεων κάθε αντιτύπου βιβλίου με βάση τον ISBN, οπότε με μιά αντίστοιχη κίνηση της Εφορίας, του ΟΣΔΕΛ και του συγγραφέα θα γνωρίζαμε πόσα αντίτυπα έχουν πωληθεί και πόσα οφείλει ο βιβλιοπώλης στην εφορία, αλλά και ο εκδότης στην εφορία, στον ΟΣΔΕΛ και στον συγγραφέα.

Σας υποβάλλω συμπληρωμένη τη μερίδα μου με τα στοιχεία που λείπουν, σε κόκκινο ράστερ. Παράλληλα σας υποβάλλω και το εμπροσθόφυλλο από το Θεός και Κεφάλαιο που σας λείπει, με την ελπίδα ότι βοήθησα στην προσπάθειά σας.

Για κάθε διευκρίνηση, φυσικά, είμαι στη διάθεσή σας.

Φιλικά

Κώστας Λάμπος

~~~~~~~~~~~~~

Δρ Κώστας Λάμπος

Οικονομολόγος -συγγραφέας

Χαϊδάρι, 18.10.2016

Προς

Τον Διευθυντή του ΟΣΔΕΛ κύριο Γιωργανδρέα Ζάννο

Αγαπητέ κύριε Ζάννο,

ευχαριστώ για την ενημέρωση και συγχαρητήρια για όσα κάνετε, ο ΟΣΔΕΛ κι εσείς προσωπικά για τους δημιουργούς της βιβλιοπαραγωγής.

Επιτρέψτε μου να επαναφέρω το πασίγνωστο, αλλά ταμπουποιημένο, θέμα της ανυπαρξίας ουσιαστικού ελέγχου των εκδοτών που καταλήγει σε βάρος των συγγραφέων, κι όχι μόνο, επειδή κάποιοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, από τους οποίους παραβιάζουν τα ιδιωτικά συμφωνητικά με τους συγγραφείς και τυπώνουν, και ξανατυπώνουν τα βιβλία τους χωρίς να τους ενημερώνουν και φυσικά χωρίς να τους αποδίδουν τα οφειλόμενα συγγραφικά δικαιώματά τους και το εξίσου σημαντικό να μην αποδίδουν στην Πολιτεία και στον ΟΣΔΕΛ τα οφειλόμενα.

Είμαι βέβαιος ότι τεχνικά το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπισθεί, όπως άλλωστε συμβαίνει με τους συντελεστές της μουσικής δημιουργίας, φτάνει να υπάρξει η πολιτική βούληση, την οποία μπορεί ο ΟΣΔΕΛ να την προκαλέσει.

Θα πρότεινα να υποχρεωθούν όλοι οι εκδότες να υπογράφουν Ιδιωτικά Συμφωνητικά με τον συγγραφέα τα οποία θα υποβάλλουν στην Εφορία και στον ΟΣΔΕΛ και στη συνέχεια να εξετασθεί η δυνατότητα ηλεκτρονικής καταγραφής των πωλήσεων κάθε αντιτύπου βιβλίου με βάση τον ISBN, οπότε με μιά αντίστοιχη κίνηση της Εφορίας, του ΟΣΔΕΛ και του συγγραφέα θα γνωρίζαμε πόσα αντίτυπα έχουν πωληθεί και πόσα οφείλει ο βιβλιοπώλης στον εκδότη και στην εφορία, αλλά και ο εκδότης στην εφορία, στον ΟΣΔΕΛ και στον συγγραφέα.

Αγαπητέ κύριε Ζάννο,

θα χαιρόμουν ιδιαίτερα, αυτή τη φορά να είχα μια απάντησή σας και πολύ περισσότερο θα χαιρόμασταν όλοι οι συγγραφείς, χωρίς τους οποίους δεν θα υπήρχε βιβλιοπαραγωγή, ΟΣΔΕΛ και πολιτισμός, να βλέπαμε τη λύση του προβλήματος.

Τολμήστε να πιάσετε τον ταύρο από τα κέρατα. Θα γράψετε ιστορία και θα συμφιλιώσετε όλους τους συντελεστές του βιβλίου χάρη του πολιτισμού, κάνοντας τον κόσμο μας λίγο καλύτερο.

Για κάθε σχετική πληροφορία ή συνεργασία βρίσκομαι, αυτονόητα, στη διάθεσή σας.

Φιλικά

Κώστας Λάμπος

~~~~~~~~~~~~~

Δρ Κώστας Λάμπος

Αγίας Παρασκευής 66

12462 ΧΑΪΔΑΡΙ

Χαϊδάρι, 20 01.2017

Προς

Τον Πρόεδρο

και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του ΟΣΔΕΛ

ΘΕΜΑ: Εξορθολογισμός των σχέσεων βιβλιοεκδοτών, συγγραφέων και αρμόδιων Θεσμών και Πολιτείας

Κύριε Πρόεδρε

Κυρίες και κύριοι,

επαναφέρω την από 24.02.2016 επιστολή μου με θέμα την αντιμετώπιση των σχέσεων καλής πίστης μεταξύ εκδοτών και συγγραφέων, που πάρα πολλές φορές καταλήγει σε σχέση κακής πίστης σε βάρος των συγγραφέων, του Βιβλίου, του ΟΣΔΕΛ, της Πολιτείας και του Πολιτισμού.

Γνωρίζω, όπως κι εσείς, ότι το θέμα είναι ταμπού, αλλά κάποιος πρέπει να το αντιμετωπίσει και εκτιμώ ότι αρμοδιότερος από τον ΟΣΔΕΛ δεν υπάρχει. Εκτιμώ, επίσης ότι η τακτοποίηση αυτού του θέματος θα ωφελήσει και τους ίδιους τους εκδότες γιατί αφενός θα ξεκαθαρίσει τον κλάδο τους από κακούς επαγγελματίες και αφετέρου θα εκτοπίσει από τον χώρο μαυραγορίτες κλεψίτυπων βιβλίων που τους παρακάμπτουν για να τροφοδοτήσουν βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία.

Σας καλώ να ανταποκριθείτε στην πρόκληση εξορθολογισμού αυτού του τόσο σημαντικού για τον πολιτισμό μας χώρου διακριτικά και προληπτικά και χωρίς να προκληθούν αντιπαραθέσεις συντελεστών και παραγόντων της βιβλιοπαραγωγής και βιβλιοδιακίνησης.

Να είστε καλά

Κώστας Λάμπος

Οι Δημητσανίτες και οι Δημητσανίτισσες συζητούν για το υπό δημιουργία Λαογραφικό-Ιστορικό Μουσείο Δημητσάνας

    ΕΚΔΗΛΩΣΗ   ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ  

Αγαπητέ κ. Αϊβαλή καλησπέρα!

Στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού έτους Πολιτιστικής Κληρονομιάς 2018 θα πραγματοποιήσουμε εκδήλωση στην Αθήνα, σχετική με το παραπάνω Μουσείο που θα στεγάζεται στο Αρχοντικό των Αντωνόπουλων στη Δημητσάνα.

Σας στέλνω και τη σχετική πρόσκληση και θα είναι χαρά μου να σας δώ στην εκδήλωση.

Τάκης Λάμπρου

Πρόεδρος Συνεδριακού & 

Πολιτιστικού Κέντρου Δημητσάνας

~~~~~~

Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

Διεύθυνση Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς (ΔΙΝΕΠΟΚ)

Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο Δημητσάνας

Οι Δημητσανίτες και οι Δημητσανίτισσες συζητούν για το 

υπό δημιουργία Λαογραφικό-Ιστορικό Μουσείο Δημητσάνας

(Αρχοντικό Αντωνόπουλου) 

Κυριακή 20 Μαΐου, 10.30 π.μ.

ImpactHubAthens

Καραϊσκάκη 28, Ψυρρή, Αθήνα

  Π Ρ Ο Γ Ρ Α Μ Μ Α   

11.00  Χαιρετισμοί

11.15 Τάκης Λάμπρου (Πρόεδρος ΔΣ Συνεδριακού και Πολιτιστικού Κέντρου Δημητσάνας)
Καλωσόρισμα και λίγες σκέψεις.

11.30 Βίλη Φωτοπούλου (Διευθύντρια ΔΙΝΕΠΟΚ)
Λαογραφικό μουσείο. Μια νέα προσέγγιση ενός παλιού θεσμού.

11.45 Μαρία Τασιοπούλου (Αρχιτέκτων-Μουσειολόγος)
Η Μουσειολογική & Μουσειογραφική Μελέτητου Λαογραφικού-Ιστορικού Μουσείου Δημητσάνας.

12.15 Έλενα Μπαζίνη (Αρχαιολόγος, ΔΙΝΕΠΟΚ)
Διαφύλαξη, Τεκμηρίωση και Ανάδειξη του φωτογραφικού πλούτου της Δημητσάνας.

12.45 Συζήτηση-Προτάσεις

________

https://arkadiko-vima.blogspot.gr/

Το 1880 η Αθήνα έχει μόλις 63.374 κατοίκους και το 3,8% του πληθυσμού της χώρας

 ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ...     

Κάπου εκεί στη δεκαετία του 1880 δημοσιεύεται μία απογραφή από τον Α. Μανσόλα, η οποία δίνει και πολύ ενδιαφέρουσα εικόνα της Αθήνας την εποχή που στον θώκο του δημάρχου Αθηναίων ήταν ο Δημήτριος Σούτσος. Στην απογραφή, που έδινε μια εικόνα της Αθήνας, τίποτε δεν μπορούσε να προεξοφλήσει ότι πολύ αργότερα, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την πόλη θα χτύπαγε τόσο τραγικά η αστυφιλία… Μια πόλη – καταφύγιο των κυνηγημένων και των θυμάτων του εμφυλίου, των θυμάτων της φτώχειας και της εγκατάλειψης της ελληνικής υπαίθρου. Σε συνδυασμό, μάλιστα, και με τις διευκολύνσεις της παγκόσμιας ελληνικής πατέντας της αντιπαροχής, δημιουργήθηκε με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς η πόλη – τέρας που μερικές φορές πλησίασε επικίνδυνα στο να ξεπεράσει το 50% του πληθυσμού της χώρας…

 

Η απογραφή αυτή της δεκαετίας του 1880 βρήκε την Αθήνα με 63.374 κατοίκους, δηλαδή μόλις το 3,8% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Οι δημότες Αθηναίων ήταν 29.634 και οι ετεροδημότες 24.148, ενώ κατοικούσαν 7.423 αλλοδαποί και 2.169 αγνώστου εθνικότητας!!! Έδειξε μάλιστα η απογραφή αυτή ότι η Αθήνα από τότε ήταν «πολυπολιτισμική».

Από τους αλλοδαπούς, 2.788 ήταν Έλληνες από την Τουρκία (Οθωμανοί υπήκοοι), 457 Ιταλοί, 372 Άγγλοι, 235 Γάλλοι, 175 Γερμανοί, 105 Αυστριακοί και 89 Ρώσοι!

Σύμφωνα δε με τα στοιχεία της ίδιας απογραφής, υπήρχαν ακόμη 3.202 άτομα «διαφόρων άλλων εθνικοτήτων». Από τους αλλοδαπούς που απογράφονται στην Αθήνα, κάτι λιγότερο από τους μισούς, οι 1.066, δεν μιλούσαν καν ελληνικά!

Δήμαρχος Αθηναίων τότε ήταν ο Δημήτριος Σούτσος, ο «Δήμαρχος των Λούστρων», όπως έμεινε γνωστός, γιατί είχε αγκαλιάσει τον κόσμο του Ψυρρή. Εκλέχθηκε δήμαρχος Αθηναίων σε ηλικία μόλις 33 ετών, δύο συνεχείς τετραετίες (1879-1883 και 1883-1887), κερδίζοντας στις εκλογές τούς πλέον διακεκριμένους εκπροσώπους των μεγαλοαστών.

Εκλέχτηκε για πρώτη φορά στις 11 Μαΐου του 1879 και ξαναεκλέχτηκε για δεύτερη θητεία. Στον δημαρχιακό θώκο παρέμεινε μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου του 1887.

Εξαιρετικές σπουδές, επαναστατική διάθεση και αγάπη για την Αθήνα ήταν τα χαρακτηριστικά του γηγενή δημάρχου Δημητρίου Σούτσου.

Ήταν γιος του Σκαρλάτου Σούτσου, υποστράτηγου και γόνου εύπορης φαναριώτικης οικογένειας, και της Ελπίδας Καντακουζηνού, κόρης του Αλέξανδρου Καντακουζηνού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Δημήτριος Σούτσος είχε κληρονομήσει τεράστια περιουσία, κυρίως σε γη, από τον πατέρα του, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος πούλησε στον Ανδρέα Συγγρό.

Σπούδασε Φιλοσοφία και Μαθηματικά στην Αθήνα και Μηχανική και Μεταλλειολογία στο Παρίσι. Πολέμησε στο επαναστατικό κίνημα του 1878 στη Θεσσαλία, επικεφαλής σώματος 400 Αθηναίων εθελοντών, και τραυματίστηκε.

Είχε υπηρετήσει πριν και ως νομομηχανικός και αργότερα, ως δήμαρχος, συγκρούστηκε σφοδρά με την κεντρική εξουσία, εκπροσώπησε τις λαϊκές τάξεις και τους οικονομικά αδύνατους, αποκτώντας το προσωνύμιο «Δήμαρχος των Λούστρων».

Έχει συνδέσει το όνομά του με σημαντικά έργα (Δεξαμενή Λυκαβηττού, ανέγερση νέας Δημοτικής Αγοράς) και την καθιέρωση των λαϊκών διαδηλώσεων.

Οι πολιτικοί του αντίπαλοι κατόρθωσαν να τον παραπέμψουν σε δίκη για απιστία και απάτη, αλλά ο Σούτσος αθωώθηκε πανηγυρικά και έμεινε στην Ιστορία ως ένας από τους πιο αξιόλογους δημοτικούς άρχοντες.

Πέθανε σε ηλικία 58 ετών, το 1904, από καρδιακό νόσημα που οφειλόταν σε παλαιό τραύμα.

Ο Δημήτριος Σούτσος υπήρξε ο αγαπημένος της «φάρας» του Ψυρρή, η οποία αποτελούσε και τον πυρήνα του προεκλογικού του μηχανισμού και από την οποία αντλούσε την πολιτική του δύναμη.

Η αποχώρησή του από τον δημαρχιακό θώκο, βέβαια, έδωσε την ευκαιρία να οργανωθεί σταδιακά η εξόντωση των ομάδων στου Ψυρρή, η γνωστή ως «εκκαθάριση των κουτσαβάκηδων» από τον Μπαϊρακτάρη.

Εκείνη την εποχή λοιπόν οι ταβέρνες και τα καπηλειά ήταν «μαγνήτης» και έφερναν στα δρομάκια του Ψυρρή… όλους τους κατοίκους της πόλης. Βασιλιάδες αλλά και κοινούς θνητούς. Υπουργούς, διπλωμάτες, μεροκαματιάρηδες, αλλά και διάφορους «αεριτζήδες» που είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους στην τότε Αθήνα.

Στους πιστούς θαμώνες, ο Όθωνας και αργότερα ο Γεώργιος Α’. Ο πρώτος, σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου της εποχής, προτιμούσε την ταβέρνα «Του Γιαβρούμ», ενώ για τον δεύτερο λένε ότι η ρετσίνα δεν ήταν το μοναδικό κίνητρο για τις συχνές επισκέψεις του στην περιοχή.

Στις ξακουστές ταβέρνες της εποχής ήταν μεταξύ άλλων του «Ζώη», του «Σαλίγκαρου», του «Τασούλη», του «Χρυσού» κ.ά. Διάσημο ήταν και το «Καφέ Αμάν», το οποίο βρισκόταν δίπλα στο ιστορικό θέατρο του Μπούκουρα.

Η περιοχή (ως περιοχή διασκέδασης) είχε γεμίσει και από τους κανταδόρους της Αθήνας, για τους οποίους η ταβέρνα ήταν ο χώρος για να ξεδιπλώσουν τις καλλιτεχνικές τους δυνατότητες.

Αν μπορούσαν να ακούσουν το μουσικό ρεπερτόριο των σημερινών μαγαζιών της περιοχής, τα οποία έχουν αντικαταστήσει τις καντάδες με «ατυχείς» ερμηνείες ρεμπέτικων και κυρίως με ξένο ρεπερτόριο, είναι βέβαιο ότι θα «έτριζαν τα κόκαλά τους».

http://www.perfectreader.net/

Πώς ένα πατάρι έγινε το πιο διάσημο καφενείο – στέκι των διανοούμενων της Αθήνας

....από τα παλιά ωραία της Αθήνας

Το «πατάρι του Λουμίδη» ήταν το σημαντικότερο και πιο εμβληματικό λογοτεχνικό καφενείο της Αθήνας του 20ου αιώνα. 

Δεν ήταν ωραίο, δεν ήταν περίβλεπτο, ούτε καν ατμοσφαιρικό, σύμφωνα με τις μαρτυρίες. Υπήρξε όμως τμήμα της ιστορίας της νεότερης Αθήνας και χώρος αναφοράς μιας ολόκληρης εποχής, η οποία χάθηκε μαζί του. 

Άνοιξε το 1938, τη σκληρή περίοδο της δικτατορίας Μεταξά, στο νούμερο 38 της οδού Σταδίου στα Χαυτεία, δίπλα στο παλαιό Βιβλιοπωλείον της Εστίας και γρήγορα συγκέντρωσε τον καλλιτεχνικό, τον λογοτεχνικό και τον δημοσιογραφικό κόσμο της πρωτεύουσας. 

Βρισκόταν σε περίοπτη θέση, κοντά στα γραφεία των εφημερίδων και στα θέατρα, δίπλα στο ιστορικότερο βιβλιοπωλείο της εποχής. Ήταν αναπόφευκτο να συνδεθεί αμέσως σχεδόν με την κουλτούρα του καφέ και των συζητήσεων, των ιδεών και των ζυμώσεων που προκαλούσαν. 

Οι ιδιοκτήτες του, οι τρεις αδελφοί Λουμίδη, δεν φιλοδοξούσαν να δημιουργήσουν ένα λογοτεχνικό καφενείο. Το πατάρι ήταν συμπλήρωμα του καταστήματος στο ισόγειο και αποτελούσε πρόσθετη πηγή εσόδων για την επιχείρησή τους. 

Αυτοδημιούργητοι, οι αδελφοί Αντώνιος, Νικόλαος και Ιάσων Λουμίδης είχαν ξεκινήσει το 1919 από κάποιο μικρό καφεκοπτείο, στην οδό Ρετσίνας 12 του Πειραιά για να κατακτήσουν σύντομα την αγορά του καφέ στην Ελλάδα. 

Αξιοποίησαν δύο πανίσχυρα και εν πολλοίς ανεκμετάλλευτα ως τότε μέσα: τη διαφήμιση, με το διάσημο σλόγκαν, «έκαστος εις το είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες», και την τυποποίηση και διάδοση ενός προϊόντος με αυστηρές προδιαγραφές το οποίο κατέστησαν αναγνωρίσιμο πανελληνίως. 

Επιπλέον, επέλεξαν το πιο επιτυχημένο εμπορικό σήμα στην ιστορία της ελληνικής διαφήμισης: τον παπαγάλο, γιατί είναι το μόνο πτηνό που του αρέσουν, λέγεται, οι καρποί του καφέ. 

Η ανθρωπογεωγραφία των τραπεζιών 

Στο πατάρι, τα τραπέζια ήταν διατεταγμένα σε σχήμα πι. Στα αριστερά κάθονταν οι ηθοποιοί, οι δημοσιογράφοι και οι επιθεωρησιογράφοι, ενώ οι συγγραφείς μαζεύονταν στο βάθος. 

Εκεί, συναντούσε κανείς τους σημαντικότερους δημιουργούς της Αθήνας, αλλά και πολλούς άλλους: νεαρά ζευγάρια θαυμαστών που ήθελαν να δουν από κοντά τα ινδάλματά τους, φιλόδοξους γραφιάδες που γοητεύονταν από το γεγονός ότι στο διπλανό τραπέζι μπορούσαν να κάθονταν και να συζητούν οι καθιερωμένοι συγγραφείς της εποχής, περίεργους και περαστικούς οι οποίοι γοητεύονταν από τον θρύλο που συνόδευε το καφενείο και τους θαμώνες του.

Στο πατάρι αναπτύχθηκαν σχέσεις και μακροχρόνιες φιλίες, όπως αυτή του Μάνου Χατζιδάκι με τον Γκάτσο και τον Ελύτη – ιδίως με τον πρώτο. Από το καφέ, αν και όχι τακτικά, περνούσε και ο Μίκης Θεοδωράκης. 

Οι σχέσεις στο διαπροσωπικό επίπεδο είχαν συνέπειες και στο καλλιτεχνικό. Και ίσως τις συνεργασίες ποιητών και ζωγράφων (του Μόραλη και του Τσαρούχη με τον Ελύτη), ποιητών και μουσικών (του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι με τον Γκάτσο, τον Κατσαρό, τον Ελύτη και άλλους ποιητές). 

Από το πατάρι πέρασαν σχεδόν οι πάντες. Ακόμη και ο Σεφέρης, ο οποίος έβρισκε απαίσιο ένα άλλο πασίγνωστο καφενείο της Αθήνας, του Ζόναρς. Πέρασε ο Εμπειρίκος, ο Σαχτούρης, ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Νικηφόρος Βρεττάκος… 

Η παρακμή της δεκαετίας του 1960 

Τη δεκαετία του 1960 το πατάρι άρχισε να παρακμάζει. Οι περισσότεροι από τους παλαιούς επιφανείς θαμώνες του το είχαν εγκαταλείψει, κάποιοι από αυτούς ανεβαίνοντας ψηλότερα, σε ένα νέο στέκι, το Μπραζίλιαν κοντά στο Σύνταγμα. 

Τα ίχνη της εγκατάλειψης στο Καφέ Λουμίδη ήταν πλέον τόσο έντονα που σου προκαλούσαν αποκαρδίωση, όπως μαρτυρεί ο ποιητής Θωμάς Γκόρπας. Σχισμένα καθίσματα, βρώμικοι τοίχοι, καταθλιπτική ατμόσφαιρα. 

Ακόμη και το θρυλικό γκαρσόνι, ο Τάκης, όπως τον ήξεραν όλοι, δεν ήταν πια ο άνθρωπος που συμπεριφερόταν φιλικά και περιποιόταν τους πάντες, αλλά ψυχρός και βλοσυρός, έμοιαζε τώρα με φάντασμα της παλαιάς, καλής εποχής. 

Κλειστόν λόγω κατεδαφίσεως 

Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 έδωσε τη χαριστική βολή για το πατάρι του Λουμίδη, το οποίο εξακολουθούσε να παρακμάζει για μικρό ακόμη διάστημα. 

Κάποια μέρα, σαν παραμύθι που είχε κακό τέλος, το κατάστημα του Λουμίδη έκλεισε και το διπλανό βιβλιοπωλείο της Εστίας μετακόμισε στην οδό Σόλωνος. 

Συνέβη αυτό το οποίο συνέβη σε τόσα και τόσα κτίρια της Αθήνας . Ένα λουκέτο και μια θλιβερή επιγραφή: «Κλειστόν λόγω κατεδαφίσεως»....

__________
ΠΗΓΗ

https://tsimoudianews.blogspot.gr/2018/05/blog-post_80.html