Τρίτη 26 Ιουνίου 2018
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018
Γιατί στο συνοικισμό και γιατί καφενείο;
Γιατί στο συνοικισμό και γιατί καφενείο;
Γιατί τα θραύσματα της ιστορίας αυτής της πόλης μπορούν να προκαλέσουν τη δύναμη της μνήμης των ανθρώπων της και να βρουν την αξία τους στο παρόν, να συμβάλουν στην οικοδόμηση της διορατικότητας και στην προοπτική που χρειαζόμαστε για να σχεδιάσουμε το μέλλον.
Ένα θραύσμα της ιστορίας της Ελευσίνας είναι ο Συνοικισμός και οι άνθρωποί του αλλά και τραύμα ταυτόχρονα. Το οικιστικό του σύνολο συγκροτεί ένα παλίμψηστο που μαρτυρά σήμερα τον αγώνα της επιβίωσης και της δημιουργίας μιας νέας ζωής μετά την προσφυγιά, την αξιοπρέπεια της φτώχειας, τη θέληση και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών. Τα σπίτια του αναδύουν τη δύναμη των γυναικών που ανέθρεψαν παιδιά, δούλεψαν σκληρά, κράτησαν τις οικογένειες ενωμένες, φύτεψαν και καλλιέργησαν όχι μόνο δέντρα και λουλούδια αλλά αγάπη και φροντίδα για το δικό τους άνθρωπο και για τον ξένο. Κλείνει σχεδόν έναν αιώνα αυτό το κοινωνικό και πολιτισμικό κύτταρο που δημιουργήθηκε εδώ κάτω από δύσκολες συνθήκες και στη συνέχεια απόκτησε τη δική του ζωή, βίωσε όλες τις περιπέτειες της ιστορίας της χώρας και συμμετείχε σ’ αυτές, τις ξεπέρασε.
Το καφενείο υπήρξε ένας από τους λίγους χώρους συνάντησης και δημόσιου διαλόγου για πολλές δεκαετίες στην περιοχή. Ενδιάμεσος, χώρος ανάμεσα στη δουλειά και την οικογένεια, φιλοξενούσε τον ελεύθερο χρόνο και τις μικρές απολαύσεις, ένας σταθμός αναμονής, ανταλλαγής και συζητήσεων για τα μικρά που απασχολούσαν την κοινότητα αλλά και τα πιο μεγάλα γεγονότα που της επιβάλλονταν από τους ανέμους του κόσμου. Τόπος αποκλειστικά αρσενικός, συμμετοχικός, πυκνά βιωματικός, στέγασε φόβους, απειλές, αδικίες, συγκρούσεις, συμβιβασμούς, συμφωνίες, προσδοκίες. Ο καφές, το τάβλι, η πρέφα, το ούζο, το ραδιόφωνο, καμιά φορά τα όργανα, αργότερα η τηλεόραση αλλά, πάνω απ’ όλα, διαρκώς και χωρίς διακοπή οι λέξεις, η πολιτική συζήτηση, η κριτική, το κοινωνικό σχόλιο, τα νέα, οι ειδήσεις, η επαφή με τον έξω κόσμο.
Σήμερα, κάτω από συνθήκες διαφορετικές και πιο ευνοϊκές, η Ελευσίνα 2021 Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης μας καλεί στο Καφενείο του Φεστιβάλ Συνοικισμός σε μια σειρά συζητήσεων που μας αφορούν όλους, με τρόπο συμμετοχικό που θα δίνει το λόγο σε όλες τις απόψεις. Χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς, χωρίς προκαταλήψεις, με αναμνήσεις και ιστορίες παλιές αλλά χωρίς να πνιγούμε στη νοσταλγία. Η συμμετοχή όσων μένουν στο Συνοικισμό κι όσων θα έρθουν από άλλα σημεία της πόλης αλλά και των φίλων από πιο μακριά, είναι αυτό που θα δώσει νόημα και αξία στις συζητήσεις.
Ο ανοιχτός διάλογος για τη συγκρότηση της προσφυγικής μνήμης, τον κόσμο της εργασίας, την επιμέλεια του εαυτού, την εκπαίδευση, την προσφυγική εμπειρία που θα αφηγηθούν οι νέοι πρόσφυγες σε πρώτο πρόσωπο, την «απόστασή» μας από τα αρχαία μνημεία, αλλά και μια στάση στις γραμμές του τρένου, μαζί με τις εκδηλώσεις των καλλιτεχνών και το φαγητό που θα μοιραστούμε είναι όλα όσα καλούμαστε να βιώσουμε στο Καφενείο Η Β(βουλή) του Φεστιβάλ Συνοικισμός.
~~~~~~~
Σοφία Λάσκου Κυρία Myrsini Zorba, χαίρετε!
Είμαι Ελευσίνια και ζω κοντά στον Συνοικισμό εδώ και 20 χρόνια. Πραγματικά είναι ένας τόπος μαγικός,για όσους θέλουμε να τον δούμε έτσι. Η πραγματικότητα όμως ήταν πολύ διαφορετική και συνεχίζει να είναι. Στενάκια χωμάτινα στην αρχή και αργότερα κακοασφαλτοστρωμένα που πλημμύριζαν με την πρώτη βροχή και μόλις απ'το 2003 τους δόθηκε η δέουσα προσοχή και στρώθηκαν με σταμπωτό που χαίρεσαι να τα περπατάς.Κι εμένα μ' αρέσει να καυχιέμαι για τη γειτνίασή μου με τον Συνοικισμό, αλλά μου έγινε η παρατήρηση από χείλη σοφά πως κακώς σημαίνουμε τον τόπο έτσι,πως είναι τίτλος όχι μόνο γεωγραφικά μα και κοινωνικά διαχωριστικός και πως οι ίδιοι οι πρώτοι κάτοικοί του στεναχωριούνταν να αποκαλείται έτσι.
Αισθάνονταν ότι αποκλείονταν απ' τον οικιστικό και συνάμα τον κοινωνικό ιστό της πόλης στην οποία εγκαταστάθηκαν, Τα αναφέρω αυτά-έτσι για την ιστορία-και σαν καταγραφή μιας διαφορετικής,πιο πραγματιστικής άποψης.Ο Συνοικισμός είναι η Άνω πόλη μας,την αγαπάμε,τη στηρίζουμε και την κατοικούμε (ορισμένοι εξ ημών) από επιλογή. Θα χαρώ να βρεθούμε και να μιλήσουμε εκ του σύνεγγυς !
________
Δευτέρα 11 Ιουνίου 2018
[ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ (1909-1970): Αιγυπτιώτης, εξαίρετος δημοσιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης: "ΠΡΩΙ"
ΑΘΗΝΑ
ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ: ΠΡΩΙ
«Επιμένω ότι το ξυπνητήρι είναι η πιο εκνευριστική επινόηση της ανθρωπότητας. Κοιμάμαι με τον γλυκό ύπνο του πρωινού, εκείνον τον ύπνο που άφησε πίσω του τους εφιάλτες και που ρουφάει την ξεκούραση σταγόνα σταγόνα. Είναι η σκούρα ώρα, ανάμεσα στο τίποτα και στο κάτι, η ώρα που στέλνει τα κίτρινα τρόλεϊ να οδεύσουν μαχμουρλίδικα στο καθήκον, τους γαλατάδες να πουλήσουνε τη λευκή νοθεία τους, τους εφημεριδοπώλες να διαλαλήσουνε τη φρεσκάδα των χτεσινών νέων. Αυτήν την ώρα αδιαφορώ για το σπιτονοικοκύρη, τον προϊστάμενο, την ευθύνη των ντοσιέ στο γραφείο. Και ξαφνικά ο διάβολος που τρύπωσε μέσα στο ξυπνητήρι βάζει σ’ ενέργεια το σατανικό του καμπανάκι.
Η πολυκατοικία έχει ξυπνήσει. Μια χοντρή υπηρέτρια δέρνει με μανία τα νυκτερινά στρώματα, τα παιδιά των διαμερισμάτων ωρύονται με πληθωρική ζωτικότητα, [...]
Κάποιος μαντράχαλος με φωνή μαγιάτικη τραγουδάει φάλτσα τους πρωινούς του ενθουσιασμούς, απ' όλα τα γειτονικά σπίτια, χτισμένα σε στυλ Βαβυλωνιακής Πυραμίδας, καταφθάνουν κατεπειγόντως όλων των ειδών οι θόρυβοι, εριστικοί θόρυβοι ανδρογύνων, θριαμβικοί θόρυβοι νεότητος, κυμβαλικοί θόρυβοι κουζινικών σκευών.
[...] όλα είναι ωραία, η αυγή ένα ποίημα και το κορμί μου μηρμυκιασμένο από νεύρα και άτονο από κούραση.
Αυτή τη στιγμή, πολύ θα ήθελα να μαλώσω με εκείνον που ισχυρίζεται ότι το πρωινό ξύπνημα είναι υγεία. Όλα τα ζώα ξυπνούν το πρωί κι εγώ δεν έχω καμιά διάθεση να εξομοιώνω τον εαυτό μου με δαύτα. Εγώ καθαρίζω τις μασέλες μου με οδοντόπαστα, ξυρίζομαι με ξυραφάκια, παίρνω μισθό, φοράω πουκάμισα, δε βρίσκω για ποιο λόγο να ξυπνάω την ίδια ώρα με τ' άλογα και τις χήνες. Όμως στις οκτώ και μισή πρέπει να υπογράφω στο δελτίο παρουσίας, ο τμηματάρχης μου είναι [...]σχολαστικός σαν κανόνας συντακτικού, το πρωί δεν θα 'πρεπε να κυκλοφορούν οι τμηματάρχες, ένας τέτοιος νόμος θα ήτανε σωτήριος και φιλάνθρωπος».
ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ
[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΠΡΩΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΠΡΙΝ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ]
Οι Ελληνες ξενιτεύονται. Ως πότε ακόμα;
Άποψη.....
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ*
Η τρέχουσα οικονομική κρίση που άρχισε το 2010 και συνεχίζεται έως τις μέρες μας και τα υψηλά ποσοστά ανεργίας που καταγράφονται στη χώρα μας έχουν οδηγήσει χιλιάδες Ελληνες στο εξωτερικό με σκοπό την αναζήτηση και εύρεση απασχόλησης, ώστε να αξιοποιήσουν τα προσόντα τους και να αποκομίζουν κάποιο εισόδημα από την εργασία τους.
Οι αριθμοί της μετανάστευσης προβληματίζουν έντονα. Η πρόσφατη έρευνα που διεξήγαγε για αυτό το θέμα η εταιρεία ICAP είναι ενδεικτική. Το δείγμα ήταν 1.268 Ελληνες που ζουν στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έρευνα, το ανησυχητικό φαινόμενο της «διαρροής εγκεφάλων» (brain drain) έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις στην Ελλάδα της ύφεσης, αφού τελευταία την εγκαταλείπουν περισσότεροι από τις προηγούμενες χρονιές (σε ποσοστό από 35% σε 42%). Ανάμεσα στα υπόλοιπα ευρήματα της έρευνας, διαπιστώνεται ότι οι βασικότεροι λόγοι μετανάστευσης αφορούν την έλλειψη αξιοκρατίας και τη διαφθορά σε ποσοστό 41%, την οικονομική κρίση (34%), αλλά και τις καλύτερες προοπτικές - ευκαιρίες που υπάρχουν στο εξωτερικό (33%).
Η «αιμορραγία» που προκαλεί το φαινόμενο της μετανάστευσης στην ελληνική οικονομία σε όρους ακαθάριστου εθνικού προϊόντος και εισοδήματος είναι πολύ μεγάλη για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό από την ποσοστιαία κατανομή των Ελλήνων που εγκαταλείπουν τα πάτρια εδάφη με κριτήριο το επίπεδο σπουδών τους. Συγκεκριμένα, το 9% διαθέτει διδακτορικό, το 55% κατέχει μεταπτυχιακό δίπλωμα σπουδών, το 20% πτυχίο πανεπιστημίου (ΑΕΙ), ένα 10% περίπου πτυχίο ΤΕΙ και μόνο το 6% δεν κατέχει πτυχίο. Ηλικιακά στην ομάδα που έχει «τα ηνία» της μετανάστευσης βρίσκονται σε ποσοστό 35% οι νέοι από 30 έως 35 ετών και στη δεύτερη θέση σε ποσοστό 28% οι ηλικίες από 25 έως 30 ετών. Η λαϊκή ρήση ότι «από την Ελλάδα φεύγουν τα καλύτερα μυαλά» έχει πραγματικά μια δόση αλήθειας, διότι αρκετοί από όσους επιλέγουν να μεταναστεύσουν έχουν διαπρέψει στις ακαδημαϊκές σπουδές τους, διαθέτουν μικρή ή μεγάλη εργασιακή εμπειρία, αλλά οι προσδοκίες τους για επαγγελματική αποκατάσταση διαψεύδονται μόλις διαπιστώσουν την αναξιοκρατία και τη γραφειοκρατία που επικρατούν στους περισσότερους κλάδους, αν όχι σε όλους, της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας της χώρας μας. Κάποιες φορές η επιχειρηματικότητα, το υγιές «επιχειρείν», η ανταγωνιστικότητα μεταξύ επιχειρήσεων ή μεμονωμένων ατόμων, η επιδίωξη της καινοτομίας και της αριστείας αντιμετωπίζονται με καχυποψία, δογματισμό, ιδεοληπτικά ή ακόμη και με εχθρότητα. Κατά τη γνώμη ορισμένων διανοουμένων και οικονομολόγων, η Ελλάδα αποτελεί το τελευταίο σοβιετικού τύπου μόρφωμα της Ευρώπης ή και ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού, σε σειρά θεμάτων κρατικής οργάνωσης, θεσμικών δομών και λειτουργίας της οικονομίας.
Τα προαναφερθέντα ωθούν μορφωμένους, εξειδικευμένους και λιγότερο καταρτισμένους Ελληνες να στρέφονται προς οικονομικά προηγμένα κράτη και κυρίως τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ολλανδία, τη Γαλλία κ.λπ. αλλά και εκτός Ευρώπης, όπως, για παράδειγμα, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, τις αραβικές χώρες, την Κίνα και αλλού, οπουδήποτε θα μπορούσαν να βρουν μια αξιοπρεπή εργασία, με βάση τις γνώσεις, τις δυνατότητες, την εμπειρία τους και με αξιοκρατικές διαδικασίες, με περιορισμένη γραφειοκρατία και παροχή αδιάκριτα σε όλους ίσων ευκαιριών για ανάδειξη. Η «διαρροή εγκεφάλων» συνεχίζεται και το 2017, σύμφωνα με τα στοιχεία της επιβατικής κίνησης των Ελλήνων από το διεθνές αεροδρόμιο της Αθήνας «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Ενα από τα πιο ανησυχητικά δεδομένα αφορά τον αριθμό των Ελλήνων επιστημόνων που εγκαταστάθηκαν στο εξωτερικό από την έναρξη της τρέχουσας οικονομικής κρίσης το 2010, ο οποίος αγγίζει σταδιακά τα 500.000 άτομα, με αυξητικές τάσεις για το μέλλον. Δυστυχώς, οι οιωνοί κρίνονται δυσοίωνοι για τα επόμενα χρόνια και οι στρατιές των «διασποριτών», όπως χαρακτηριστικά αναφέρονται στα στοιχεία του «Ελευθέριος Βενιζέλος», θα διατηρηθούν, πλήττοντας καίρια την εθνική οικονομία μας και υποβαθμίζοντας τις όποιες προοπτικές επανεκκίνησης και ανάκαμψής της.
Ας προσπαθήσουμε ως κοινωνία, υπερβαίνοντας τις στενές κομματικές γραμμές και τα μικροσυμφέροντα, να διαμορφώσουμε ικανές συνθήκες και μια συνεκτική στρατηγική απορρόφησης των νέων Ελλήνων επιστημόνων, ώστε να μην ξενιτεύονται προς αναζήτηση εργασίας και τελικά «αξιοποιούνται» κατάλληλα από τις ξένες χώρες, που τους προσφέρουν όσα δεν βρίσκουν, δυστυχώς, στην πατρίδα μας. Επιπλέον, ας παραδειγματιστούμε από ευρωπαϊκές χώρες σχετικά με τους θεσμούς, τους φορείς και τις διαδικασίες επαγγελματικής αποκατάστασης των πτυχιούχων ιδρυμάτων ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, καθώς και των αποφοίτων τεχνικής εκπαίδευσης. Ολες οι επαγγελματικές ειδικότητες και ακαδημαϊκές εξειδικεύσεις είναι απαραίτητες για την πολυπόθητη ανάπτυξη της χειμαζόμενης ελληνικής οικονομίας. Ας δρομολογηθεί πλέον ένα εθνικό στρατηγικό πλαίσιο αξιοποίησης προσόντων και αποδεδειγμένης εργασιακής εμπειρίας, για να τοποθετηθεί «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση» και να επωφεληθούν συνολικά η οικονομία και η κοινωνία μας.
____
* Ο κ. Γιώργος Κωνσταντινίδης είναι οικονομολόγος, διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Γράμμα από την Αθήνα
