Οργάνωση ΓΗ - Συνέδριο για τον λαϊκό πολιτισμό

Myrsini Zorba

ΑΘΗΝΑ 

Συνέδριο για τον λαϊκό πολιτισμό - 18 Οκτωβρίου, Τεχνόπολη, 14.30-21.30, Οργάνωση ΓΗ. Παράδοξο θέμα; και όμως αληθινό χάρη στον Αλέξη Καπόπουλο που το οργανώνει για πέμπτη χρονιά.

Η έννοια της λαϊκής κουλτούρας προσφέρει στη συζήτησή μας το «βρώμικο» έδαφος της ζωντανής κουλτούρας, βρώμικο όπως είναι καθετί ζωντανό. Δηλαδή της βιωμένης συμμετοχικής συγχρονικής κουλτούρας και των πολιτισμικών πρακτικών της καθημερινής ζωής. Δεν είναι ένα στάδιο πολιτισμού αλλά μια διαρκής διαδικασία. Είναι μια πολιτική οικονομία των νοημάτων μέσα σε ένα δεδομένο σύστημα συσχετισμών. 

Η λαϊκή κουλτούρα ανασαίνει μαζί μας μέσα στη συνολική και όχι επιλεκτική πραγματικότητά μας, συνδιαλέγεται με τους άλλους δρώντες, όπως πχ η βιομηχανία του θεάματος, τα ΜΜΕ, οι κοινωνικές στάσεις, οι νοοτροπίες, οι υποκουλτούρες, οι παγκόσμιες ροές και επηρεάζεται από αυτούς τους δρώντες και τους επηρεάζει με τη σειρά της αλλά, κυρίως, είναι σε διαρκή διαπραγμάτευση μαζί τους. 

Εδώ έχουν θέση οι έννοιες Αντίσταση και Ηγεμονία που δανειζόμαστε από τον Γκράμσι και τους Άγγλους πρωτεργάτες των Πολιτισμικών Σπουδών –τρένο που χάθηκε για τη χώρα το 1970 και είχε ως αποτέλεσμα να μην υπάρχουν προπτυχιακές πολιτισμικές σπουδές στο Ελληνικό πανεπιστήμιο αλλά μεταπτυχιακά τμήματα πολιτιστικής διαχείρισης με όλες τις συνέπειες εργαλειοποίησης.

Αυτό είναι το "μυστικό" που μας κρατάει εθισμένους στο Facebook

  Sience - Technology  

Facebook, Instagram, Twitter και πολλά ακόμη κοινωνικά δίκτυα αποτελούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας δισ. ανθρώπων στον πλανήτη. Και παρά τις ειδοποιήσεις των ειδικών για τους κινδύνους που ενέχουν, ο κόσμος μοιάζει όλο και πιο εθισμένος σε αυτά. Το μυστικό της επιτυχίας βρίσκεται στο σχεδιασμό τους που ακολουθεί ‘αλάνθαστες’ συνταγές. Οι περισσότεροι άνθρωποι τα χρησιμοποιούν για να επικοινωνούν με οικογένεια, φίλους, συναδέλφους, γνωστούς και να ενημερώνονται από αυτά.

Η ταχύτητα και ο όγκος πληροφορίας που προσφέρουν είναι ασυναγώνιστα. Αυτό όμως από μόνο του δεν αρκεί για να φέρει διαφημίσεις και κέρδη στις εταιρείες που τα διαχειρίζονται. Σκοπός είναι οι χρήστες να μείνουν όσο περισσότερο «κολλημένοι» μπορούν σε αυτά. Να τα χρησιμοποιούν πάντα και παντού. Και κυρίως, να «μένουν» σε αυτά όσο περισσότερη ώρα γίνεται. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι βρήκαν το «μυστικό» που καθιστά τόσο ελκυστικά και εθιστικά τα social media. Και η απάντηση είναι πολύ πιο απλή – και άσχετη με θέματα τεχνολογίας – από ότι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς: Τα… καζίνο!

Μια σειρά από «φτηνά» κόλπα – όπως τα χαρακτηρίζουν οι επικριτές τους – μέσω των οποίων χειραγωγούνται οι χρήστες ώστε να περνάνε ατελείωτες ώρες στα social media και να επιστρέφουν σε αυτά ξανά και ξάνά, δίχως να συνειδητοποιούν τον εθισμό τους. Η αρχή έγινε με την εισαγωγή του περίφημου «like» από το Facebook το 2009. Το περίφημο σύμβολο «εκδημοκρατισμού» Ίντερνετ, κατέληξε να έχει αρνητικές επιπτώσεις, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος ο εμπνευστής και δημιουργός του Τζάστιν Ρούμπινσταϊν.

Σήμερα, δεν υπάρχει άνθρωπος πια που να ανεβάζει κάτι σε οποιοδήποτε κοινωνικό δίκτυο, χωρίς την ελπίδα ότι αυτό θα είναι αρεστό σε όσο περισσότερους ανθρώπους είναι δυνατό. Αυτή η ανάγκη επιβεβαίωσης και «επιβράβευσης» είναι που κάνει εκατ. ανθρώπους να προσπαθούν καθημερινά, ξανά και ξανά, με όλους τους δυνατούς τρόπους, να «υπάρξουν» διαδικτυακά και να κερδίσουν τις εντυπώσεις των υπολοίπων. Οι ειδικοί άρχισαν μάλιστα να χρησιμοποιούν και ένα νέο όρο για αυτό: Η «οικονομία της προσοχής» περιγράφει ακριβώς τη διαδικτυακή εμπορευματοποίηση της προσοχής ενός ανθρώπου με σκοπό το κέρδος. Όσο περισσότερους χρήστες έχει ένα κοινωνικό δίκτυο, τόσο πιο αποτελεσματικό είναι για τους διαφημιστές, άρα και τόσο περισσότερο αυξάνονται τα κέρδη από τις διαφημίσεις.

Η ίδια λογική χρησιμοποιείται πλέον και στα κινητά τηλέφωνα, από όπου γίνεται πλέον κατά κύριο λόγο η χρήση των social media. Χαρακτηριστικό παράδειγμα π.χ. στο Facebook αποτελεί η αυτόματη ανανέωση της ροής που πλέον γίνεται απλώς αγγίζοντας την οθόνη. Με την ελπίδα ότι θα βρούμε κάτι νέο, κάτι πιο ενδιαφέρον, κάτι πιο μοναδικό, ίσως μια ενημέρωση που χάσαμε, ανανεώνουμε τη ροή ξανά και ξανά, σαν να μην υπάρχει αύριο. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η λογική που χρησιμοποιείται σε αυτήν την περίπτωση είναι ακριβώς ίδια με αυτή των… «κουλοχέρηδων» στα καζίνο! Και η οποία στηρίζεται σε μία από τις βασικές αρχές της ψυχολογίας: Τη γλύκα και την ηδονή της προσμονής. Κάποια στιγμή θα πετύχουμε το Τζακ Ποτ… Κι ας μην ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τι είναι αυτό…

news247.gr

http://www.tgbnews.com/2017/10/facebook.html#more

Εγώ η Ούλρικε Μάϊνχοφ καταγγέλω - Σαν σημερα πριν 36 χρονια δολοφονηθηκε η Ουλρικε Μαινχοφ

  Λογοτεχνία//Ποίηση//Τέχνη  
ένας θεατρικός μονόλογος του Ντάριο Φο και της Φράνκα Ράμε


ΟΝΟΜΑ: Ουλρίκε
ΕΠΩΝΥΜΟ: Μάϊνχοφ
ΓΕΝΟΥΣ: Θηλυκού
ΗΛΙΚΙΑ: Σαρανταενός χρονών…Ναι! Είμαι παντρεμένη. Έκανα δύο παιδιά με καισαρική. Ναι είμαστε χωρισμένοι με τον άντρα μου.
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: Δημοσιογράφος
ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ: Γερμανίδα

Συγκρούστηκα με την άρχουσα τάξη και τους νόμους της που τους έχει προστάτες της, για να μπορεί να εκμεταλλεύεται και να κάνει κουμάντο σε όλα, στα πάντα. Ακόμα και στο ίδιο το μυαλό μας, στις σκέψεις μας, τα λόγια μας, τα συναισθήματα μας, τη δουλειά μας, τον τρόπο που μας αρέσει να αγαπάμε ή να κάνουμε έρωτα, ολόκληρη τη ζωή μας.

Γι’ αυτό με κλείσατε εδώ μέσα αφεντικά του κράτους δικαίου. Φυσικά όλοι είναι ίσοι απέναντι στους νόμους σας, εκτός απ’ αυτούς που δεν συμφωνούν με τα ιερά σας και τα όσια.

Εσείς είστε που υποβιβάσατε τη γυναίκα. Ό,τι λοιπόν μου στερήσατε τόσα χρόνια σα γυναίκα, μου το προσφέρεται τώρα: ΙΣΗ ΠΟΙΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ. Τι ειρωνεία! Σας ευχαριστώ! Με ανταμείψατε με το νόμισμα της πιο σκληρής φυλάκισης. Απομόνωση και κρύο μέσα σε μια φυλακή νεκροταφείο. Στην ποινή δηλαδή της εξόντωσης των αισθήσεων μου. Πόσο ευγενική έκφραση θα ήταν να ‘λεγα ότι με θάψατε ζωντανή σ’ ένα τάφο.

Λευκό το κελί, οι τοίχοι, λευκά τα κουφώματα, η πόρτα περασμένη με σμάλτο, για να μην πω και το αποχωρητήριο, ο φωτισμός με νέον; λευκός κι αυτός- κι αναμμένες λάμπες μέρα-νύχτα. Πότε επιτελούς είναι μέρα και πότε νύχτα; Πως θα το μάθω; Απ’ τη χαραμάδα του παραθύρου περνάει πάντα το ίδιο λευκό φως, ψεύτικο κι αυτό, σαν το παράθυρο που είναι ψεύτικο κι αυτό, ίδια ψεύτικος κι ο δόλιος ο χρόνος που μ’ έχετε φυλακισμένη εδώ σ’ ένα λευκό ατελείωτο.

ΣΙΩΠΗ! Παντού σιωπή.

Απ’ έξω ούτε φωνή, ούτε ήχος, ούτε θόρυβος. Στο διάδρομο δεν ακούγονται βήματα, ούτε πόρτες που ανοιγοκλείνουν. ΤΙΠΟΤΑ. Όλα σιωπηλά και κατάλευκα. Μια μεγάλη σιωπή και στο μυαλό μου, λευκή κι αυτή σαν το ταβάνι. Κι η φωνή μου λευκή αν δοκιμάσω να φωνάξω.

Λευκό το σάλιο καθώς στεγνώνει στα χείλη μου. Λευκή η σιωπή στ’ άδεια μου μάτια στο στομάχι, στην πρησμένη από την πείνα κοιλιά μου. Πιασμένη σα γιαπωνέζικο ψάρι, δίχως πτερύγια, μες τη σιωπή του ενυδρείου.

Έντονη επιθυμία για εμετό.

Βλέπω το μυαλό σε αργή κινηματογραφική κίνηση, να βγαίνει από το κρανίο μου, να αλητεύει εδώ κι εκεί και να κυλάει στο πάτωμα και να γίνεται ένα με το αιώνιο λευκό του κελιού μου. Νιώθω το κορμί μου σα σκόνη, όπως το απορρυπαντικό για το πλυντήριο. Σκύβω και το μαζεύω.Προσπαθώ να το συναρμολογήσω.

ΔΙΑΛΥΟΜΑΙ! Πρέπει να αντέξω Να αντισταθώ. Δεν θα μπορέσετε να με τρελάνετε. Πρέπει να σκεφτώ, να σκεφτώ! Να λοιπόν που σκέφτομαι! Σκέφτομαι εσάς που μ’ έχετε κλεισμένη σ’ αυτόν τον εφιάλτη. Από το κρύσταλλο του ενυδρείου που με κλείσατε και με κοιτάζετε με ενδιαφέρον. Μείνατε άφωνοι! Τρέμετε από φόβο μήπως και μπορέσω κι αντισταθώ. Τρέμετε στη σκέψη μήπως οι άλλοι σύντροφοί μου έρθουν και γκρεμίσουν αυτό το λευκό θάνατο που επινοήσατε. Πόσο γελοίο, αλήθεια, να στερήσετε από μένα τα χρώματα! Κι έξω να βάφετε το μουχλιασμένο και γκρίζο κόσμο σας με τα πιο φανταχτερά χρώματα, για να μην μπορεί να δει κανείς τη σαπίλα που κρύβει. Και να υποχρεώνετε τον κόσμο να καταναλώνει μόνο και μόνο για το χρώμα. Χρωματίστε με ωραίο κόκκινο το σιρόπι από τα βατόμουρα, και τι πειράζει αν αυτό φέρνει καρκίνο! Το απεριτίφ σας να είναι πορτοκαλί. Τα παιδιά σας πρέπει να τρώνε πολύ το πράσινο και το αστραφτερό κίτρινο. Το βούτυρο κι η μαρμελάδα πάντα με χρωματιστά δηλητήρια. Ακόμα και τις γυναίκες σας τις βάψατε σαν καραγκιόζηδες. Εξαίσιο κόκκινο για τα μάγουλα, ανοιχτό γαλάζιο και βιολετί για τις βλεφαρίδες, ρουζ για τα χείλια κι όσο για τα νύχια ό,τι χρώμα θα έβαζε ο νους σου για να είναι σαν καρναβάλι. Χρυσαφί, ασημί, πράσινο, πορτοκαλί μέχρι και σκούρο μπλε χρησιμοποιήσατε. Και τιμωρήσατε εμένα με τη σκληράδα του ανέκφραστου λευκού, γιατί το μυαλό μου δεν έχει ανάγκη από τον κατακλυσμό των διαφημίσεων για να σκεφτεί. Αφού τα δικά του χρώματα ξεγυμνώνουν όλη σας την αθλιότητα.

Και με κλείσατε σε αυτό το ενυδρείο γιατί:

Ε λοιπόν όχι! Δεν συμφωνώ με τον τρόπο που ζείτε, ούτε ζήλεψα που δεν είμαι σαν καμιά από τις γυναίκες σας;θλιβερό καρναβάλι. Όχι! Δεν θα ήθελα να είμαι μια τρυφερή ύπαρξη, με τα νάζια της και τα χαζοχαμόγελά της. Που θα στόλιζε το τραπέζι σας σε κάποιο ρεστοράν πολυτελείας το σαββατόβραδο, σαν συμπλήρωμα αναπόσπαστο σε αυτή τη φτιαχτή ατμόσφαιρα με το εξωτικό μενού και την τόσο ηλίθια και απαραίτητη διακριτική μουσική. Όχι! Δεν θα μου άρεσε να είμαι υποχρεωμένη να παριστάνω την ελκυστική και θλιμμένη, και συγχρόνως τη χαρούμενη και όλο εκπλήξεις, μετά την άμυαλη παιδούλα, κι ύστερα τη μητέρα και πουτάνα, ενώ συγχρόνως να ντρέπομαι ή να ευχαριστιέμαι με κάθε βρωμόλογο που θα ξεστομίζετε.

Α! Να λοιπόν!

Ένας ελαφρός θόρυβος. Ανοίγει η πόρτα. Μπαίνει ο δεσμοφύλακας, με κοιτάζει, δεν με βλέπει, είναι σαν μην υπάρχω. Σα να έγινα διαφανής. Δε λέει ούτε λέξη. Βγαίνει. Ξανακλείνει. Ξανά σιωπή. Κανένας δεν πρόκειται να ακούσει την κραυγή μου ούτε κανένα παράπονο μου. Όλα θα γίνουν σιωπηλά, με τακτ, για να μην χαλάσει ο μακάριος ύπνος των μακάριων κατοίκων αυτού του οργανωμένου κράτους. Κοιμήσου ήσυχα καλοζωισμένε και αποχαυνωμένε κόσμε της μεγάλης Γερμανίας. Και σεις από την υπόλοιπη Ευρώπη, οι υγιώς σκεπτόμενοι. Κοιμηθείτε ήσυχα σαν πεθαμένοι. Η κραυγή μου δεν θα σας ξυπνήσει. Δεν ξυπνούν ποτέ οι κάτοικοι ενός νεκροταφείου. Όσοι αγανακτήσουν θα ξεσηκωθούν, είμαι σίγουρη. Θα είναι εκείνοι που δουλεύουν ολημερίς, εκείνοι που τους σακατεύετε σωματικά για να μην μπορούν να σκεφτούν, όλοι οι μετανάστες: τούρκοι, ισπανοί, έλληνες, άραβες κι όλοι οι άλλοι εξαθλιωμένοι και προδομένοι της Ευρώπης και μαζί με αυτούς και οι γυναίκες που δέχτηκαν την καταπίεση, τον εξευτελισμό και την εκμετάλλευση. Όλες αυτές θα μάθουν γιατί με κρατάτε εδώ μέσα και γιατί το κράτος σας θέλει να με δολοφονήσει σα μάγισσα του μεσαίωνα. Για σας την εξουσία υπάρχουν ακόμη και σήμερα μάγισσες που πρέπει να καθηλώνονται μπροστά στους αργαλειούς, στις μηχανές, στις πρέσες, τις γραμμές παραγωγής, μέσα στο θόρυβο και τις διαταγές. Και γκάπα γκουπ πρέσα, σφυρί, τρυπάνι, κινητήρας, καζάνια, φωνές και θόρυβος. Θόρυβος, φτάνει πια με τη σιωπή, πρέσα, σφυρί, τρυπάνι, καζάνια, αέριο και θόρυβο. Το αέριο, βγαίνει αέριο, εμετός, αηδία. Η αλυσίδα της παραγωγής έχει το δικό της ρυθμό. Δεν υπάρχει πια χρόνος, μόνο ρυθμός. Ρυθμός.

Σταματήστε τις μηχανές. Ησυχία. Τι υπέροχο πράγμα η σιωπή. Ευχαριστώ δεσμοφύλακες που μου χαρίσατε αυτή την απίθανη και σπάνια απόλαυση της σιωπής. Το απόλυτο. Τι απόλαυση για όλες μου τις αισθήσεις! Σα να μοιάζει να βρίσκομαι στον παράδεισο. Δεσμοφύλακες, δικαστικοί, κομματάρχες σας αγνοώ όλους. Δεν θα μπορέσετε να με βγάλετε από εδώ μέσα τρελή εκτός κι αν με σκοτώσετε. Μα το μυαλό μου θα είναι καθαρό, θα είμαι απόλυτα υγιής κι όλοι θα ξέρουν με σιγουριά ότι εσείς είστε οι δολοφόνοι, μια κυβέρνηση ένα κράτος δολοφόνων. Σας σκέφτομαι ήδη να προσπαθείτε να κρύψετε το πτώμα μου. Να απαγορεύεται την είσοδο στους δικηγόρους μου. Όχι την Ουρλίκε Μαϊνχοφ δεν μπορείτε να τη δείτε. Ναι! Ναι! Κρεμάστηκε. Όχι, όχι! Δεν θα είστε παρών στην αυτοψία. Κανένας. Μόνο οι ειδικοί του κράτους. Που έχουν ήδη έτοιμο το πόρισμα: η Μαϊνχοφ κρεμάστηκε. Όχι δεν υπάρχουν ίχνη στραγγαλισμού στο λαιμό της. Ούτε κυανωτικό χρώμα. Ναι υπάρχουν μελανιές από κακώσεις σε όλο της το σώμα.

Ανοίξτε χώρο! Φύγετε! Μη βλέπετε! Απαγορεύεται η λήψη φωτογραφιών! Απαγορεύεται κάθε άλλη ιατροδικαστική έκθεση! Απαγορεύεται να εξεταστεί το σώμα μου! Απαγορεύεται! Ναι απαγορεύονται τα πάντα. Όμως ποτέ δεν θα μπορέσετε να απαγορεύσετε να γελάσουν ειρωνικά μπρος στις ηλίθιες φάτσες σας, για τη μεγάλη βλακεία σας. Την αιώνια βλακεία που δέρνει κάθε δολοφόνο. Βαρύς σαν το βουνό είναι ο θάνατος. Εκατομμύρια χέρια γυναικών σηκώνουν αυτό το βουνό και τώρα θα δώσουν μια να το γκρεμίσουν μονάχες τους.

Με ένα ανατριχιαστικό χαμόγελο.

* από το: http://anarhogatoulis.blogspot.com/#ixzz1uGsLQQET

Τα δύο άκρα: Αυτοί και Εμείς (του Ευτύχη Μπιτσάκη)

Άρθρο // Παρέμβαση

Η τερατογένεση του φασισμού και η αναγεννητική πορεία της Αριστεράς

του Ευτύχη Μπιτσάκη

Η Χρυσή Αυγή (εφεξής ΧΑ) επωάστηκε στο συνολικό κλίμα των τελευταίων χρόνων, ως η αντιδραστική – νεοναζιστική απάντηση στην κρίση της αγοραίας κοινωνίας μας. Και χρειάστηκε, μετά τη σωρεία των εγκλημάτων της εγκληματικής (κατά την κυβέρνηση) αυτής οργάνωσης, της συμμορίας κατ’ άλλους, η δολοφονία ενός νέου αντιφασίστα, για να ξυπνήσει η κυβέρνηση και να συλλάβει τον αρχηγό και ανώτερα στελέχη των νεοναζί.

Το γεγονός αυτό είναι κατ’ αρχήν θετικό. Δηλαδή η κυβέρνηση έπραξε αυτό που όφειλε να είχε κάνει: Εφάρμοσε «τον νόμον». Τώρα θέλει να παρουσιάζεται ως προστάτης της νομιμότητας και της Δημοκρατίας. Αλλά: Πρώτον, οι ευθύνες της είναι δεδομένες, επειδή άφησε το τέρας του νεοναζισμού να επωάζεται ανενόχλητο. Και δεύτερο, δεν εγκατέλειψε οριστικά την ιστορικά αβάσιμη, προπαγανδιστική «θεωρία των δύο άκρων».

Με βάση τους υπάρχοντες νόμους, εξάρθρωσε μέρος της εγκληματικής οργάνωσης. Θα προχωρήσει στην ολοκληρωτική εξάρθρωση; Και αν ψηφίσει κάποιο νέο τρομονόμο για να νομιμοποιήσει τα μέτρα της, θα τον διατηρήσει για να τον στρέψει, αν χρειαστεί, προς την αντίθετη κατεύθυνση;

Η ΧΑ είναι γέννημα της κρίσης. Είναι η ακραία φασιστική απάντηση, από τη σκοπιά μέρους της κυρίαρχης τάξης, στη σημερινή κρίση. Αλλά η ΧΑ ψηφίστηκε από 400.000 πολίτες και αντιπροσωπεύεται στη Βουλή με 18 «βουλευτές».

Πώς έφτασε λοιπόν η ελληνική κοινωνία, η χώρα που δημιούργησε το μεγαλύτερο αντιστασιακό κίνημα στην κατοχή εναντίον των ναζί, να ψηφίσει, με αυτό το ποσοστό, τους νοσταλγούς της ναζιστικής θηριωδίας;

Πρώτη, αντικειμενική αιτία της ανόδου του νεοναζισμού, είναι η κρίση της ιδιόμορφα αγοραίας κοινωνίας μας, συγκεκριμένη, τοπική περίπτωση της μεγαλύτερης στην ιστορία παγκόσμιας  καπιταλιστικής κρίσης.

Κατά μια αφελή, δήθεν μαρξιστική άποψη, η κρίση οδηγεί στην επανάσταση. Αλλά ο Λένιν προειδοποιούσε: Η οικονομική κρίση δεν οδηγεί αναπόφευκτα στην επανάσταση. Μπορεί να συνεχίσει να εξελίσσεται σε μια κατάσταση αποτελμάτωσης και σήψης. Η ιστορία εδικαίωσε με τον πιο τραγικό τρόπο τον Λένιν: Η κρίση της δεκαετίας του ’30, εξέθρεψε τα τέρατα του φασισμού και του ναζισμού. Και σήμερα, εποχή κρίσης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, άρχισαν να έρπουν, αλλού αραιότερα και αλλού πιο πυκνά, τα δηλητηριώδη φίδια του ρατσισμού και του νεο-ναζισμού.

Η ΧΑ είναι πολιτικό κόμμα. Ταυτόχρονα, οργάνωση δολοφόνων. Οι δύο όψεις είναι αλληλένδετες και συνυπεύθυνες.

Στην αρχή δειλά, στη συνέχεια όλο και περισσότερο φανερά η ΧΑ διακήρυσε τη ναζιστική της ιδεολογία. Ταυτόχρονα παρουσιαζόταν ως «αντισυστημική» δύναμη. Στην ουσία, αντιδραστικά πατριωτική, απατηλά λαϊκιστική, ρατσιστική. Εν τέλει, υπηρέτης με τα δικά της μέσα, του συστήματος. Η προπαγάνδα τους είχε όμως απήχηση στα πιο καθυστερημένα, πολιτικά ανώριμα, εξαθλιωμένα στρώματα, όπως και στα κατεστραμένα από τη μνημονιακή πολιτική μικροαστικά στρώματα.

Γιατί αυτή η ανταπόκριση;

Ένας απλός (απλοϊκός) συλλογισμός, οδηγεί σε ένα τραγικό συμπέρασμα:  H κρίση και η εκποίηση του κοινωνικού πλούτου και της χώρας, είχε ως συνέπεια μία «ενστικτώδη» αντίδραση: Την απονομιμοποίηση των αστικών κομμάτων στη συνείδηση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού.

Αλλά η απαξίωση των κομμάτων των υπεύθυνων για την κρίση, σε προκατειλημμένες ή ανώριμες συνειδήσεις, γενικεύεται με ένα άλμα χωρίς λογική: Όλοι ίδιοι είναι! Ο δρόμος προς τον εθνικισμό, τον αντιδραστικό πατριωτισμό, το ρατσισμό, οριακά το νεο-ναζισμό, είναι πλέον ανοικτός. Ο παραδοσιακός δεξιός που δηλώνει ότι δεν θα ψηφίσει Σαμαρά, θα ψηφίσει πιθανόν ΧΑ. Η κοινωνία μας καταρρέει. Οι άνθρωποι, και ειδικά οι νέοι χωρίς μέλλον, αναζητούν ένα στήριγμα. Μια ελπίδα.

Γιατί όμως η ΧΑ εμφανίζεται στα μάτια των οπαδών της ως φορέας κάποιου μέλλοντος; Ως δύναμη κοινωνικής ανασυγκρότησης; Εδώ, μαζί με τον οικονομικό, υπεισέρχεται καθοριστικά και ο παράγων της ιδεολογίας.

Ας σκιαγραφήσουμε, όσο επιτρέπει ο χώρος, τα κρίσιμα σημεία της ιστορίας της χώρας μας στα τελευταία 70 χρόνια.

Με την είσοδο των ναζιστικών στρατευμάτων, η βασιλική οικογένεια και μέρος του πολιτικού προσωπικού της κυρίαρχης τάξης, διέφυγαν στη Μέση Ανατολή. Στόχος: Nα σωθούν και να προετοιμάσουν, ως εντολοδόχοι των Άγγλων, την επιστροφή τους στην περίπτωση ήττας του άξονα. Λιποτάκτες και ριψάσπιδες, συνεργάστηκαν με τους Άγγλους για να χτυπήσουν το δημοκρατικό – αντιστασιακό κίνημα των Eλλήνων στρατιωτών της Μέσης Ανατολής.

Την ίδια εποχή, το ΚΚΕ υπήρξε ο πρωτεργάτης και οργανωτής της Εθνικής, δηλαδή της Λαϊκής Αντίστασης, εναντίον των τριών κατακτητών. Το αντιστασιακό κίνημα της χώρας μας ήταν, αναλογικά με τον πληθυσμό, το μεγαλύτερο της κατακτημένης Ευρώπης. Τι έκανε και την ίδια περίοδο η ηγεσία των αστικών κομμάτων; Οι μεν, δραπέτευσαν. Οι δε, λούφαξαν. Άλλοι συνεργάστηκαν: Έγιναν όργανο του κατακτητή. Φυγάδες και μη, δημιούργησαν ασήμαντες οργανώσεις (ΕΔΕΣ, ΕΟΚ κ.λπ.) με σαφή αντι-ΕΑΜικό, αντικομμουνιστικό χαρακτήρα. Αποκορύφωμα: Τα Τάγματα Ασφαλείας που δολοφονούσαν, απαγχόνιζαν, βίαζαν, λεηλατούσαν, μαζί με τους ναζί. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα είχε αρχίσει με πρωτοβουλία της κυρίαρχης τάξης, πριν από την απελευθέρωση.

Οι πολιτικοί φυγάδες επανήλθαν μαζί με τους Άγγλους ως «απελευθερωτές». Σήμερα είναι γνωστό ότι ο Τσώρτσιλ (οι Άγγλοι) είχαν αποφασίσει να εξοντώσουν το λαϊκό – δημοκρατικό κίνημα. Δεν πέρασαν τρεις μήνες από την απελευθέρωση και οι Άγγλοι και τα όργανά τους εγκαινίασαν τον πόλεμο κατά της Αριστεράς (Δεκέμβρης ’44). Μετά τη «συμφωνία» (;) της Βάρκιζας, κράτος και παρακράτος άρχισαν συστηματικά την εξόντωση των αγωνιστών. Οι φυλακές γέμισαν από κατοχικούς. Οι καταδίκες και οι εκτελέσεις των αγωνιστών ήταν η εκδίκηση της μαύρης Ελλάδας εναντίον του ΕΑΜικού αναγεννητικού κινήματος.

Έτσι, κράτος και παρακράτος προετοίμασαν τον εμφύλιο. Οι δοσίλογοι νίκησαν με τα όπλα και τη βοήθεια των Άγγλων και των Αμερικανών. Η χρεωκοποημένη αστική τάξη επανήλθε στην εξουσία με τα ξένα όπλα και τα δολάρια.

Έτσι εγκαινιάστηκε το καθεστώς της υποτέλειας: Η δουλική εξάρτηση και ταυτόχρονα ένα τρομοκρατικό καθεστώς μαύρης αντίδρασης, πολιτικής και ιδεολογικής. Αλλά, παρά την τρομοκρατία και τις εκτελέσεις που συνεχίζονταν χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου (θυμηθείτε τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, τον τραγικό Πλουμπίδη) με τις φυλακές και τους τόπους εξορίας γεμάτους από αγωνιστές, με το Μακρονήσι (νέο Παρθενώνα) και τη Γυάρο, η Αριστερά δεν λύγισε.

Εμψυχωμένη από τα ανθρωπιστικά ιδανικά της Αντίστασης και του Σοσιαλισμού, αποδεκατισμένη, με ένα μεγάλο μέρος των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού στις χώρες του σοσιαλισμού, όχι μόνο διατήρησε ακμαίο το φρόνημα και το ηθικό της ανάστημα, αλλά αναδείχθηκε, με το σχήμα της ΕΔΑ, σε αξιωματική αντιπολίτευση. Ακόμα, μπόρεσε, παρά την τρομοκρατία, να ηγεμονεύσει στο χώρο των γραμμάτων και του πολιτισμού, προνομιακό πάντοτε χώρο της ουμανιστικής Αριστεράς.

Αρχές δεκαετίας του ’60. Το ένα «άκρο», το καθεστώς της υποτέλειας, της αντίδρασης, του σκοταδισμού και του αντικομμουνισμού. Στο άλλο άκρο, το πατριωτικό, δημοκρατικό κίνημα.

Η δικτατορία ήταν η απάντηση του καθεστώτος της υποτέλειας (γραικύλων και  ξένων) στο αναγεννητικό κίνημα της Αριστεράς. Επτά χρόνια με φυλακές, εξορίες και δολοφονίες και με τον πολιτισμικό σκοταδισμό του «ελληνοχριστιανικού  πολιτισμού». Αλλά αντίθετα με τον σοφό Κένταυρο της αρχαιότητας, ο γελοίος Κένταυρος του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» δεν κατέκτησε τις συνειδήσεις των πολιτών. Όμως οι προοδευτικές ιδέες, υπό διωγμόν, ήταν δύσκολο να φτάσουν στις λαϊκές μάζες και προπαντός, στο λαό της υπαίθρου.

Και ήλθε το τέλος της χούντας, η λεγόμενη Μεταπολίτευση, ένας άνεμος ελευθερίας και αισιοδοξίας και μια σχετικά ομαλή πολιτική ζωή. Πέρασαν από τότε σχεδόν σαράντα χρόνια.

Η Ελλάδα «αναπτύχθηκε»! Η σχετική ευμάρεια συνοδεύτηκε από νέες ιδέες και νέες μορφές πολιτισμού: Κοσμοπολιτισμό, γνωσιολογικό σχετικισμό, το χυδαίο αστικό υλισμό, τον ηθικό και πολιτικό σχετικισμό. Ταυτόχρονα, μεγάλα έργα, ρεμούλα, μίζες, πλουτισμός των απατεώνων. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αλλά η βρωμιά του προχωρεί και στο υπόλοιπο σώμα.

Και μετά δεν «ήλθαν οι μέλισσες»! Ενέσκηψε η καταστροφή. Η κρίση, η πείνα και οι αυτοκτονίες. Και το παρακράτος που περνούσε μια περίοδο χειμέρειας νάρκης στα σκοτεινά υπόγεια της κοινωνίας, ξύπνησε.

Η ΧΑ είναι η τερατογένεση που προέκυψε από τη σύμφυση των καταλοίπων του παρακράτους, των πολιτικών και βιολογικών αυτογόνων της αντίδρασης, των ακροδεξιών νοσταλγών της δημοκρατίας, των κατεστραμμένων από την κρίση μικροαστικών στρωμάτων και εκείνων που δεν είχαν την πολιτική και πολιτισμική ωριμότητα για να διακρίνουν τα αίτια της κρίσης. Πώς θα μπορούσαν τα λαϊκά στρώματα να γίνουν μέτοχοι ενός αναγεννητικού λαϊκού πολιτισμού στις μεταπολεμικές συνθήκες της ανοιχτής ή συγκαλυμμένης βίας, της κυριαρχίας των ιδεολογικών μηχανισμών της αστικής τάξης και των αντικειμενικών δυσκολιών για τη διάδοση των ιδεών της Αριστεράς;

Aλλά, όλοι οι ψηφοφόροι της ΧΑ δεν είναι νεοναζί. Όσοι ψήφισαν ΧΑ έχουν προσωπικές ευθύνες. Αλλά ας μη χαρίσουμε τους παρασυρμένους στην εγκληματική οργάνωση.

Και η Αριστερά; Θα βρει τη δύναμη να ξεπεράσει τις καταγωγικές αγκυλώσεις της; Να γίνει ο διαφωτιστής και οργανωτής ενός πλατιού πολιτικού και πολιτισμικού αιτήματος αναγέννησης της χώρας.

Σήμερα διακυβεύεται το μέλλον μιας ακόμη γενιάς. Αν χαθεί και αυτή η ευκαιρία, μια νέα περίοδος βαρβαρότητας θα κυριαρχήσει στη χώρα μας. Η Αριστερά οφείλει να γίνει δύναμη και οργανωτής ενός πλατιού αντιφασιστικού κινήματος. Την ίδια στιγμή πρέπει να πρωτοστατήσει, σύμφωνα με την παράδοση της Αριστεράς, σε ένα κίνημα σωτηρίας του ελληνικού λαού. Ειδικά να πρωτοστατήσει στις κινήσεις αλληλεγγύης στα θύματα της κρίσης. Αλλά οι κρίσεις θα αναπαράγονται όσο θα υπάρχει καπιταλισμός.

Η Αριστερά λοιπόν οφείλει να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν, να ανασυγκροτηθεί ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά με στρατηγικό στόχο, το σοσιαλισμό.

Τα προηγούμενα σημεία δεν αποτελούν στάδια μιας γραμμικής εξελικτικής πορείας. Αποτελούν στιγμές, με την εγελιανή και τη μαρξιστική έννοια του όρου, μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας, με σημεία ρήξεων, στην πορεία προς τον στρατηγικό στόχο:  το σοσιαλισμό.

____________

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 6/10/2016 στην  Εφημερίδα ΠΡΙΝ 

https://kokinokamini.blogspot.gr/2017/10/blog-post_52.html?spref=fb

ΗΡΙΑΝΝΑ: «Είχα, καλώς ή κακώς, την εντύπωση πως είμαι πολίτης ενός κράτους δικαίου»...

Δημήτρης Κ. Τζανακάκης

ΡΕΘΥΜΝΟ

ΗΡΙΑΝΝΑ: «Είχα, καλώς ή κακώς, την εντύπωση πως είμαι πολίτης ενός κράτους δικαίου»… // Η άγνωστη επιστολή της Ηριάννας προς τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.

Αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από μια άγνωστη επιστολή της Ηριάννας προς τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, όπου η ίδια αναφέρεται αναλυτικά στα γεγονότα που οδήγησαν στη σύλληψή της και την καταδίκη της. Πρόκειται, όπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ της Κατερίνα Κατή, στο Documento (1*), που δημοσίευσε τα αποσπάσματα από μια «άγνωστη επιστολή της με αποδέκτες τον ίδιο τον πρωθυπουργό και τους υπόλοιπους αξιότιμους κυρίους, όπως τους προσφωνεί, τον υπουργό Δικαιοσύνης Σταύρο Κοντονή, την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου και τον Συνήγορο του Πολίτη Ανδρέα Ποττάκη».

Συγκεκριμένα – όπως επισημαίνεται στο ρεπορτάζ – «μια επιστολή που γράφτηκε υπό το κράτος της απόγνωσης, όταν η 29χρονη υποψήφια διδάκτωρ του ΕΚΠΑ (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών) ήταν ήδη ένα μήνα έγκλειστη στις φυλακές του Ελαιώνα Θηβών και αγωνιούσε για τη σύντομη καθαρογραφή και υπογραφή από την πρόεδρο του δικαστηρίου της απόφασης που την καταδίκασε, για να μπορέσει να προχωρήσει και να εξεταστεί στην ουσία της η αίτηση αναστολής εκτέλεσης της ποινής της».

Πριν τα αποσπάσματα της επιστολής μπορείτε να διαβάσετε εδώ για την υπόθεση της Ηριάννας και την απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου που απέρριψε την αίτηση αναστολής εκτέλεσης της πρωτόδικης ποινής (κατά πλειοψηφία 3-2). Έτσι, η Ηριάννα έμεινε στη φυλακή. 

http://www.imerodromos.gr/i-irianna-tha-mini-sti-fylaki/

Επίσης, μπορείτε να ακούσετε εδώ την συνέντευξη του δικηγόρου της Ηριάννας, Θόδωρου Μαντά, στον δημοσιογράφο Νίκο Μπογιόπουλο (Real fm – 18/7/2017) λίγη ώρα μετά την απόφαση του Εφετείου. 

http://www.imerodromos.gr/o-dikigoros-tis-iriannas-milai-s…/

Σε λίγες μέρες, στις 16 Οκτωβρίου, συζητείται η δεύτερη αίτηση αποφυλάκισης της Ηριάννας.

Ακολουθούν αποσπάσματα της επιστολής της Ηριάννας στον πρωθυπουργό από το δημοσίευμα του Documento, με στοιχεία από ρεπορτάζ της Κατερίνα Κατή.

~~~~~~~

      «Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ…

Ονομάζομαι Β.-Λ. Ηριάννα. Τον Ιανουάριο του 2013, την ώρα που πήγαινα σε ένα ιδιαίτερο μάθημα στη Αγία Παρασκευή, με σταμάτησε ένα αυτοκίνητο της Ασφάλειας, με οδήγησαν στη ΓΑΔΑ και εκεί έμαθα ότι κατηγορούμαι για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς», όπως και για λήψη, κατοχή, μεταφορά κ.ο.κ. όπλων. Κρατήθηκα τέσσερις ημέρες σε κελί της Αντιτρομοκρατικής και την τέταρτη ημέρα αφέθηκα, μετά από κατάθεσή μου, ελεύθερη με περιοριστικούς όρους από τον ειδικό εφέτη ανακριτή…»

«Τα χρόνια που ακολούθησαν –συνεχίζει λοιπόν η 29χρονη– παρά την ψυχολογική πίεση και τους πρακτικούς περιορισμούς κατάφερα –σε πείσμα των συνθηκών– να συνεχίσω τις σπουδές μου (ήμουν μεταπτυχιακή φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής από το 2012) και να κάνω τα πρώτα μου βήματα στον χώρο του πανεπιστημίου. Ολα αυτά τα χρόνια προσπάθησα να χειριστώ την (παράλογη στα μάτια μου) εμπλοκή μου σε καταστάσεις που απείχαν μίλια μακριά από τον κόσμο μου, τις επιλογές μου και την ιδιοσυγκρασία μου, με νηφαλιότητα και διακριτικότητα. Είχα όλη την καλή διάθεση να δείξω εμπιστοσύνη στους δικαστικούς θεσμούς, θεωρώντας πως όταν φτάσει η ώρα της δίκης μου, θα καταδειχθεί η σε βάρος μου σκευωρία και η όλη υπόθεση θα λήξει μια και καλή. Είχα, καλώς ή κακώς, την εντύπωση πως είμαι πολίτης ενός κράτους δικαίου».

«Σε ανταπόδοση της καλής μου προαίρεσης και της υπομονής μου, «εκπρόσωποι» των δικαστικών θεσμών προσέβαλαν τόσο εμένα όσο και τα οικεία μου πρόσωπα, υποτιμώντας καταφανώς τη νοημοσύνη μας. Προφανώς εκμεταλλεύτηκαν την εξουσία που λόγω θέσης διαθέτουν και σε βάρος μου αγνόησαν επιδεικτικά νόμους τους οποίους φέρονται να υπηρετούν. Δεν με αφορούν οι λόγοι για τους οποίους το Β΄ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων έπαιξε ένα τέτοιο μιαρό παιχνίδι στην πλάτη μου. Ποσώς με ενδιαφέρει αν στα χέρια τους είχαν προειλημμένες αποφάσεις ή εάν απλώς φάνηκαν ευθυνόφοβα διεκπεραιωτικοί. Με ενδιαφέρει όμως το αποτέλεσμα: αθώα καταδικάζεται σε 13 χρόνια κάθειρξη και μάλιστα χωρίς ελαφρυντικά και χωρίς αναστολή.

Τον τελευταίο μήνα, μετά την αναπάντεχη έκβαση της δίκης μου, αποφάσισα να στραφώ στην κοινή γνώμη, (αυτούς για τους οποίους το δικαστήριο έκρινε πως είναι επικίνδυνο να βρίσκομαι κοντά τους). Απ’ όσα φτάνουν στα αυτιά μου, μια σεβαστή σε αριθμό μερίδα των συμπολιτών μας (και όχι μόνο) έχει τη διαύγεια και τα θάρρος να αναγνωρίσει την αδικία που εδώ και έναν μήνα βιώνω (σ.σ.: η επιστολή φέρει ημερομηνία 5-7-2017)».

Στη συνέχεια η Ηριάννα αναφέρεται στο γεγονός ότι μέχρι τότε δεν είχε καθαρογραφεί και υπογραφεί από την πρόεδρο του δικαστηρίου η καταδικαστική απόφαση της 1ης Ιουνίου επισημαίνοντας:

«Γνωρίζω πολύ καλά ότι χωρίς αυτήν το αίτημα για αναστολή της ποινής μου (το οποίο έχει καταθέσει ήδη από τις 2 Ιουνίου ο συνήγορος μου, κ. Θεόδωρος Μαντάς) δύσκολα θα μπορέσει να εξεταστεί στις 17 (σ.σ.: όπως είχε προσδιοριστεί) από το Πενταμελές Εφετείο Αναστολών».

«Και αναρωτιέμαι: δεν αρκούν τρεις εβδομάδες για να υπογράψει η κ. πρόεδρος μια απόφαση που η ίδια δεν χρειάστηκε περισσότερο από μιάμιση ώρα για να πάρει, στερώντας μου την ελευθερία;».

Η ίδια ξεκαθαρίζει ότι θα συνεχίσει να αγωνίζεται για να διεκδικήσει «το ελάχιστο» που της αντιστοιχεί: Για «να πάρω πίσω την ελευθερία μου».

Σε συνέχεια αυτής της επιστολής επισυνάπτεται κι ένα ακόμη κείμενο, το οποίο επίσης υπογράφει η ίδια, στο οποίο επισημαίνονται μια σειρά από γεγονότα που σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια της εξάμηνης πρωτόδικης δίκης της και συνιστούν σοβαρές –εξόφθαλμες– ενδείξεις μιας προκατειλημμένης συμπεριφοράς, προάγγελου, όπως αποδείχτηκε, άδικης δικαστικής ετυμηγορίας. Η Ηριάννα μιλάει:

Για «τον ζήλο που επέδειξε η εισαγγελέας της έδρας στο να αποκαλεί, με τρόπο καθ’ όλα αυθαίρετο, «επικίνδυνους εγκληματίες» παιδικούς μου φίλους οι οποίοι αποδεδειγμένα ουδεμία σχέση είχαν, έχουν ή σκοπεύουν να αποκτήσουν με οποιαδήποτε μορφή παράνομης ενέργειας.

«Παρά την, εκ μέρους μου και εκ μέρους του συνηγόρου μου, επανειλημμένη προσπάθεια για αποκατάσταση της σχετικής με τα φιλικά μου πρόσωπα αλήθειας, η κ. εισαγγελέας δεν δίστασε να συμπεριλάβει τα ονόματά τους στην πρόταση της ενοχής μου (Να σημειωθεί πως τα συγκεκριμένα πρόσωπα , των οποίων τα ονόματα για ευνόητους λόγους δεν θα ήθελα να αναφέρω είναι νέοι άνθρωποι που είτε εργάζονται στον κλάδο της εκπαίδευσης είτε υπηρετούν τη νομική επιστήμη)».

Για τη διαρκή προσπάθεια στοχοποίησης του συντρόφου της «στον οποίο η συγκεκριμένη έδρα αναφερόταν ως “ο κατηγορούμενος”, “το μέλος” , “ο καταζητούμενος»”. Πρόκειται για τον άνθρωπο με τον οποίο η 29χρονη έχει σχέση, κατηγορήθηκε ως μέλος της οργάνωσης Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και αθωώθηκε, πριν από τρία χρόνια, από το πρωτόδικο κιόλας δικαστήριο με σύμφωνη μάλιστα εισήγηση και του εισαγγελέα της έδρας. Με αφορμή άλλωστε τη σχέση των δύο νέων οι αρχές ενέπλεξαν την Ηριάννα σ’ αυτήν την επώδυνη και μακροχρόνια δικαστική διαμάχη.

Και βέβαια, για το γεγονός ότι αγνοήθηκε η απολύτως εμπεριστατωμένη έκθεση του ειδικού πραγματογνώμονα σύμφωνα με την οποία το περιβόητο δείγμα DNA (που η αστυνομία διατεινόταν ότι βρέθηκε πάνω σε γεμιστήρα όπλου) δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ταυτιστεί με της Ηριάννας.

Λίγο προτού ολοκληρώσει τον κατάλογο των «σοβαρών ενδείξεων» που εύλογα συνθέτουν ένα «κατηγορώ», γέρνοντας τη ζυγαριά της Θέμιδας από τη δική της πλευρά κι αφού έχει αναφερθεί εκτενώς στην επαγγελματική και ακαδημαϊκή της πορεία, το κορίτσι που στο πρόσωπο της οι δικαστές δεν είδαν ούτε ένα ελαφρυντικό, αναρωτιέται εύλογα:

«Αν δεν δικαιούμαι εγώ αναγνώριση ελαφρυντικών, έχοντας στα 29 μου χρόνια πετύχει με κόπο και προσήλωση παρά τις αντιξοότητες να κατακτήσω μια αναμφισβήτητη θέση στο ελληνικό πανεπιστήμιο και την κοινωνική ζωή της χώρας , τότε ποιος δικαιούται; Τι άλλο θα έπρεπε να έχει κάνει ένας νέος άνθρωπος για να του αναγνωριστεί το δικαίωμα στην ελευθερία και την απερίσπαστη συνέχιση της σταδιοδρομίας του;».

Ας δούμε όμως πώς «απαντά» η Ηριάννα και στο δικαστήριο που απέρριψε την πρώτη αίτηση της για αναστολή εκτέλεσης της ποινής της, με το σκεπτικό ότι ο εγκλεισμός δεν της προκαλεί … βλάβη. Και πώς από το περιεχόμενο της νέας αίτησής της αποδεικνύεται ότι η βλάβη που πράγματι έχει προκληθεί θα είναι μη επανορθώσιμη σε περίπτωση απόρριψης του αιτήματός της για δεύτερη φορά , καθώς θα σημάνει το τέλος της καριέρας της «τα θεμέλια της οποίας –αναφέρει- έχτιζα για πάνω από μία δεκαετία». Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι ενδεικτικό:

«Η μη χορήγηση αναστέλλουσας δύναμης στην έφεσή μου οδήγησε στο να μη μου ανατεθεί εκ νέου από την Επιτροπή Ερευνών του ΕΚΠΑ η διδασκαλία Νέων Ελληνικών σε ενήλικες πρόσφυγες. Αναφορικά δε με την επαγγελματική μου απασχόληση ως ωρομίσθια καθηγήτρια στο Διδασκαλείο της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, με το οποίο συνεργάζομαι, δυνάμει συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, ήδη από το έτος 2015, σημειωτέα τα εξής: με την από 29-05-2017 ανακοίνωσή του το ως άνω Διδασκαλείο κάλεσε τους ενδιαφερόμενους για πρόσληψη στα ακαδημαϊκά προγράμματά του για το διδακτικό έτος 2017-2018 να υποβάλουν αίτηση με τα απαιτούμενα δικαιολογητικά έγγραφα, προκειμένου να αξιολογηθούν. Σε αυτήν ορίζεται πως “οι προσλήψεις θα περιλαμβάνουν μέχρι και τον υποψήφιο του οποίου η μοριοδότηση θα συγκεντρώνει το 45% των μορίων του πρώτου σε σειρά κατάταξης υποψηφίου».

Οπως δε προκύπτει από τον πίνακα μοριοδότησης για το προηγούμενο ακαδημαϊκό έτος, ήμουν μεταξύ των υποψήφιων διδασκόντων που συγκέντρωσαν τα απαιτούμενα μόρια γεγονός που –σε συνδυασμό με την πρόσθετη διδακτική μου εμπειρία κατά το διδακτικό έτος 2016-2017– καταδεικνύει ότι συγκαταλέγομαι στους προσληφθησόμενους και για το διδακτικό έτος 2017-2018.

Υπό το πρίσμα αυτό, η συνέχιση της έκτισης της πρωτοδίκως επιβληθείσας ποινής μου επιφέρει την απώλεια για εμένα αυτής της επαγγελματικής δυνατότητας, η οποία μάλιστα δεν θα είναι πρόσκαιρη, αλλά συνεπάγεται τη μη πρόσθετη μοριοδότησή μου τουλάχιστον για ένα ακαδημαϊκό έτος, γεγονός ικανό να οδηγήσει στη χαμηλότερη κατάταξή μου στους μελλοντικούς πίνακες υποψηφίων που συντάσσονται κάθε έτος και στην –ένεκα αυτής– οριστική παύση της συνεργασίας μου με το Διδασκαλείο της Νέας Ελληνικής Γλώσσας.

Η μη αναστολή εκτέλεσης της απόφασης του πρωτόδικου δικαστηρίου θα επιφέρει και την αδυναμία μου να διδάξω από τον Οκτώβριο του έτους 2017 στα προγράμματα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης (e-learning). Η εύρεση στη θέση μου άλλου διδάσκοντος πρόκειται ουσιωδώς να σηματοδοτήσει τη μη συνέχιση της συνεργασίας μου με το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών στο πλαίσιο αυτών των προγραμμάτων».

*Το σκίτσο του δημοσιεύματος μας (στη φωτογραφία) είναι του γνωστού Βραζιλιάνου σκιτσογράφου Carlos Latuff για την Ηριάννα. Δείχνει την «τυφλή» δικαιοσύνη να λέει: «Ποιος νοιάζεται για αποδείξεις έτσι κι αλλιώς;»…

___________
(1*) http://www.documentonews.gr/…/eixa-thn-entypwsh-pws-eimai-p…(από τον Ημεροδρόμο)

«Η Χρυσή Αυγή είναι ο Αρχηγός της»

Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Την πορεία της Χ.Α. από την ίδρυσή της, στο τέλος του 1980, μέχρι σήμερα παρέθεσε με μεθοδικότητα στο δικαστήριο ο δημοσιογράφος της «Εφ.Συν.», Δημήτρης Ψαρράς | EUROKINISSI/ΜΠΟΛΑΡΗ ΤΑΤΙΑΝΑ

γράφει η:
Αφροδίτη Τζιαντζή*

Καρφίτσα δεν έπεφτε χθες (σ.σ. 04/10) στα καθίσματα των δημοσιογράφων, στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Εφετείου Αθηνών, την ώρα που κατέθετε ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών», Δημήτρης Ψαρράς, μάρτυρας κατηγορητηρίου στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Γεμάτα ήταν και τα καθίσματα του κοινού, καθώς η κατάθεση του ερευνητή δημοσιογράφου και συγγραφέα αναμενόταν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Πράγματι όσα εξέθεσε με μεθοδικότητα ο μάρτυρας, στοιχειοθετημένα με βάση τα γραπτά της ίδιας της οργάνωσης, τον δημόσιο λόγο των στελεχών της και τις βίαιες ενέργειες, εκτελεσμένες κατ’ εντολή του Αρχηγού, επιβεβαιώνουν ότι στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής κόμμα και εγκληματική οργάνωση ταυτίζονται, με το πρώτο να λειτουργεί σαν «μανδύας» της δεύτερης.

«H X.A. ιδρύθηκε στο τέλος του 1980, αρχικά ως κλειστή λέσχη «εθνικοσοσιαλιστικής επιμόρφωσης». Δεν είχε δημόσια δράση στα πεζοδρόμια, όμως απέκτησε μετά το 1987, διεκδικώντας την κυριαρχία στους δρόμους των ελληνικών πόλεων και της Αθήνας» ξεκίνησε την κατάθεσή του ο μάρτυρας, που ερευνά τη δράση της Χρυσής Αυγής από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, ως δημοσιογράφος της ερευνητικής ομάδας «Ιός» της «Ελευθεροτυπίας» και στην «Εφημερίδα των Συντακτών» από το πρώτο φύλλο της ώς σήμερα.

Εθνικοσοσιαλιστική από τα γεννοφάσκια της ήταν η Χρυσή Αυγή. Οπως κατέθεσε ο Δημήτρης Ψαρράς, το περιοδικό «Χρυσή Αυγή» από το πρώτο του φύλλο τον Δεκέμβριο του 1980 ξεκίνησε «με αυστηρά ναζιστικό περιεχόμενο, με αναφορές στον Χίτλερ, τον Γκέμπελς, τον Ρούντολφ Ες, σβάστικες και εθνικοσοσιαλιστικά σύμβολα». Στο ίδιο μοτίβο συνέχισε ώς το 1983, όταν ανέστειλε την κυκλοφορία του επειδή ο Μιχαλολιάκος ανησυχούσε ότι θα διωχθεί για εγκληματικές ενέργειες.

Ο «ισόβιος αρχηγός» αναλαμβάνει προσωρινά τη διεύθυνση της νεολαίας της ΕΠΕΝ, του φυλακισμένου δικτάτορα Παπαδόπουλου. Ο «συνιδρυτής» της Χρυσής Αυγής, Γ. Περδικάρης, περιγράφει αυτή την κίνηση του Αρχηγού στο βιβλίο του «Χρυσή Αυγή - πολιτικός Οδοδείκτης», που εξέδωσε με το ψευδώνυμο Ιων Φιλίππου, γράφοντας ότι τότε ο Μιχαλολιάκος κατέφυγε στη Λατινική Αμερική.

Ομως η φυγή του δεν κράτησε πολύ: «Δεν υπάρχει σε καμία φάση Χρυσή Αυγή χωρίς Μιχαλολιάκο. Είναι οργάνωση δομημένη στο πρότυπα του ναζιστικού κόμματος της Γερμανίας, ΝSDAP και διέπεται από την Αρχή του Αρχηγού. Δεν μπορεί να υπάρξει Χρυσή Αυγή χωρίς τον Αρχηγό».

Το περιοδικό «Χρυσή Αυγή» επανεμφανίζεται το 1986, πάλι ανοιχτά ναζιστικό, αλλά με μια νέα διάσταση: «Αυτή τη φορά η Χρυσή Αυγή θέλει να διεκδικήσει μέσω τρομοκρατίας στους δρόμους να δείξει τη δύναμη του εθνικοσοσιαλισμού στην πράξη. Το πρότυπο που μιμείται σε μικρογραφία είναι οι ομάδες κρούσης, τα τάγματα εφόδου του Χίτλερ πριν ανέλθει στην εξουσία».

Δεν άλλαξαν

«Οταν έγιναν οι συλλήψεις το 2013, ο Μιχαλολιάκος είπε στον ανακριτή ότι δεν έχουμε σχέση με τον ναζισμό. Είμαστε Ελληνες εθνικιστές. Ομως βγαίνοντας από το γραφείο του ανακριτή, μπροστά σε 10 συγκεντρωμένους, είπε “ζήτω η νίκη”. Είναι το γερμανικό Sieg Heil. Είναι σαν το “και όμως κινείται” του Γαλιλαίου. Στους μυημένους λέω ότι δεν έχουμε αλλάξει» είπε χαρακτηριστικά ο μάρτυρας.

Στην ερώτηση-κλειδί «τι είναι η Αρχή του Αρχηγού» ο μάρτυρας απάντησε: «Είναι μετάφραση του γερμανικού Führerprinzip. Είναι η αρχή του χιτλερικού NSDAP. Εχω καταθέσει στον ανακριτή κ. Βουρλιώτη το καταστατικό τους, στο οποίο μιλάνε γι’ αυτή την αρχή. Χρονολογείται το 1987-88».

«Πώς έχετε το καταστατικό στα χέρια σας;» ρώτησε τον μάρτυρα η πρόεδρος: «Μου το έστειλε επισήμως η Χρυσή Αυγή» απάντησε εκείνος αφοπλιστικά. Οπως εξήγησε, η Χρυσή Αυγή απέστειλε το καταστατικό στο περιοδικό «Σχολιαστής», μαζί με άλλα έντυπά της έπειτα από δημοσίευμα-σχόλιο συντάκτη για τα ρατσιστικά συνθήματα στους δρόμους, σε μια προσπάθεια να αποκτήσει δημοσιότητα.

Μάλιστα τα έστειλε με τη σφραγίδα της ναζιστικής οργάνωσης, αλλά και τη σφραγίδα «τιμής ένεκεν». Επιπλέον ο «Ιός» έχει δημοσιεύσει μεγάλα αποσπάσματα του αυθεντικού αυτού καταστατικού στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» το 1990 και το 1998 χωρίς καμία αντίδραση τότε από την οργάνωση.

Την ίδια ώρα ο Δ. Ψαρράς απέδειξε ότι το δεύτερο καταστατικό που κατέθεσε η Χρυσή Αυγή στον Αρειο Πάγο είναι μια «προσχηματική κίνηση», με μοναδικό σκοπό να αποκρυβεί το αυθεντικό καταστατικό που είναι εξαιρετικά ενοχοποιητικό για την οργάνωση.

Αυτό το «καταστατικό-μαϊμού» κατατέθηκε μετά τις εκλογές του 2012, ενώ αναφέρεται και στο Μνημόνιο, φανερώνοντας ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια η οργάνωση λειτουργούσε με κάποιο άλλο καταστατικό, δηλαδή το αυθεντικό που κατέθεσε ο δημοσιογράφος της «Εφ.Συν.».

Οι επιθέσεις

Ο Δ. Ψαρράς μίλησε ακόμα για την κλιμάκωση των εγκληματικών επιθέσεων της Χ.Α. το 2013 (αιματηρή επίθεση στους συνδικαλιστές του ΚΚΕ στο Πέραμα, επεισόδια ενάντια σε δεξιούς και ακροδεξιούς στον Μελιγαλά, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα), εξηγώντας ότι η οργάνωση αντέγραφε τη στρατηγική της έντασης της ιταλικής φασιστικής Ακροδεξιάς της δεκαετίας του ’70 και παραπέμποντας στη συνέντευξη του Παναγιώταρου στο BBC που ομολογεί ότι η Χ.Α. επιδίωκε «εμφύλιο πόλεμο».

Ο μάρτυρας ανέφερε αδιάψευστα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η Χρυσή Αυγή έχει κάθετη στρατιωτική δομή, ενώ αναφέρθηκε και στα σύμβολα που χρησιμοποιεί, όπως ο ρούνος ή λυκοπαγίδα, το σύμβολο της ταξιαρχίας που πραγματοποίησε τη σφαγή του Διστόμου.

Ο Δ. Ψαρράς τόνισε, τέλος, ότι «δεν πρόκειται για κόμμα που εξελίχθηκε σε εγκληματική οργάνωση. Ξεκίνησε ως εγκληματική οργάνωση που χρησιμοποιεί τη μορφή του κόμματος ως κάλυψη», κατονομάζοντας τον Αρχηγό και τον στενό του ηγετικό πυρήνα (Παππάς, Κασιδιάρης, Λαγός, Παναγιώταρος, Γερμενής) και επισημαίνοντας ότι οι βουλευτές «ήταν όλοι της επιλογής του Αρχηγού, διορισμένοι, όχι απλώς εκλεγμένοι».

Πριν από τον Δημήτρη Ψαρρά κατέθεσε ο πρώην δήμαρχος Ραφήνας, Γ. Χριστόπουλος, για τις επιθέσεις τάγματος εφόδου της Χρυσής Αυγής σε πάγκους μεταναστών μικροπωλητών στο πανηγύρι της Παναγίας τον Σεπτέμβριο του 2012. Η κατάθεση του Δ. Ψαρρά συνεχίζεται την Τετάρτη στις γυναικείες αίθουσες των Φυλακών Κορυδαλλού.

________

(*) http://www.efsyn.gr/arthro/i-hrysi-aygi-einai-o-arhigos-tis

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
«Η Χρυσή Αυγή ήταν πάντα εγκληματική οργάνωση»
Αποκαλυπτικό βίντεο: Η κυνική ομολογία των ναζιστών της Χ.Α.